Klejówka świerkowa (Gomphidius glutinosus)

Klejówka świerkowa jest  grzybem jadalnym. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski – ma status R.

Rośnie od lipca do listopada.

Grzyb ten jest rozpowszechniony na całej półkuli północnej w strefie umiarkowanej. Klejówka świerkowa występuje w lasach iglastych lub mieszanych, najczęściej tam, gdzie rosną świerki i sosny. Lubi gleby kwaśne i niezbyt wilgotne.

Kapelusz klejówki świerkowej osiąga średnicę od 4 do 15 cm. U młodych okazów jest trochę wypukły i ma barwę szarą lub czekoladowobrązową. Później staje się płaski i ma barwę czerwonobrązową z szarym odcieniem. Brzeg kapelusza jest podwinięty. Powierzchnia pokryta jest śluzem, który wysycha podczas suchej pogody. Sucha powierzchnia kapelusza jest błyszcząca. Śluzowate pozostałości po osłonie często zwisają z brzegów kapelusza.

Blaszki klejówki świerkowej są na początku białawe, później przybierają barwę od bladoczarnych do czarniawych. Są elastyczne i zbiegają na trzon.

Trzon klejówki świerkowej osiąga wysokość od 5 do 16 cm i grubość od 1,5 do 2,5 cm. Powierzchnia jest biaława, u dołu w niektórych miejscach żółta. Na trzonie znajduje się zanikający pierścień.

Miąższ ma barwę brązowawą pod kapeluszem, w kapeluszu i trzonie jest białawy, jedynie u podstaw jest żółtawy. Posiada łagodny smak i raczej słabo wyczuwalny zapach.

Zarodniki wrzecionowate, gładkie, brązowoszare. Wysyp zarodników od ciemnobrunatnego do czarnego.

Klejówka kleista jest grzybem jadalnym – ma słodkawy, łagodny smak.

Grzyb ten można marynować w occie, a także gotować. Podczas gotowania wydziela obfity śluz, dlatego zaleca się usunięcie lepkiej skórki z kapelusza. Przyrządza się z niego również sosy. Przez niektórych grzybiarzy jest także suszony.