Homarzec (Nephrops norvegicus)

Homarzec zamieszkuje północno-wschodni Atlantyk. Występuje w pobliżu Islandii, w Morzu Norweskim, Północnym, u wybrzeży Wysp Brytyjskich, w zatoce Biskajskiej, w zachodniej i środkowej części Morza Śródziemnego.

Oczy duże, czarne, złożone. Występują dwie pary czułków. Pierwsza para krótka i rozwidlona. Druga para długa i prosta. Kolor ciała jasnopomarańczowy. Karapaks oraz szczypce pokryte kolcami. Posiada pięć par odnóży krocznych, w tym pierwsza wydłużona, przekształcona w szczypce. Występują także odnóża gębowe. Ciało wydłużone, cylindryczne, wąskie, składa się z głowotułowia oraz odwłoku. Wachlarz odwłokowy szeroki. Samce są większe od samic.

Homarzec zamieszkuje muliste lub piaszczyste dno morskie. Spotykany na głębokościach od 20 do 800 m. W związku z dużymi wymaganiami siedliskowymi liczne populacje homarców są skutecznie izolowane przez tereny o nieodpowiednim do zamieszkania dnie. Wykazuje aktywność nocną, dzień spędza w ukryciu (w norze). W głównej mierze prowadzi samotny tryb życia. Organizm rozdzielnopłciowy. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Rozmnażanie odbywa się raz w roku. Do rozrodu przystępuje pod koniec wiosny i w lecie. Rozród poprzedzony jest linieniem. Im większa samica, tym więcej składa jaj. Jaja noszone są przez samice pod odwłokiem przez 8-9 miesięcy. Inkubacja zależna jest od temperatury, przy niższych temperaturach wody czas inkubacji się wydłuża. Wylęg następuje między kwietniem a majem. Larwy są pelagiczne. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a czwartym rokiem życia. Samice dojrzewają wcześniej od samców. Żyje do ponad 15 lat, zwykle jednak krócej. Samice żyją dłużej niż samce. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Wzrost następuje poprzez linienie. Drapieżnik, aktywnie poluje, chwytając swoje ofiary w szczypce. W jego diecie dominują bezkręgowce (żywi się skorupiakami, mięczakami oraz szkarłupniami).