Modrosójka czarnogłowa (Cyanocitta stelleri)

Jest bardzo ładnym ptakiem choć trudnym do wypatrzenia w leśnej gęstwinie. Najczęściej można ją spotkać w górach, choć czasem, zwłaszcza zimą, odwiedza ogrody i sady. Pokaźny czubek na głowie i czarno-niebieskie barwy pozwalają bezbłędnie odróżnić ją od jej krewniaczek z rodzaju modrosójek.

Upierzenie modrosójki czarnogłowej dobrze opisuje jej nazwa. Jest to niebieski ptak o ciemnym karku i czarnej głowie. Błękitne pióra na brzuchu są nieco jaśniejsze niż te na skrzydłach i grzbiecie. Skrzydła i ogon zdobią czarne akcenty. Ciemno ubarwione pióra na karku przeciągają się na grzbiet. Głowę zdobi charakterystyczny czubek czarnych piór. Dziób jest czarny. Nogi również są bardzo ciemne. Tęczówki są ciemne.

Modrosójka czarnogłowa występuje praktycznie wszędzie na zachodzie Ameryki Północnej, zarówno na dalekiej północy jak i w południowych stanach U.S.A.

Ptaki te preferują gęste, iglaste lasy. Występują więc licznie w górach ( w obrębie swego zasięgu). Można je także spotkać w lasach mieszanych, bywają widywane w pobliżu osiedli ludzkich – w ogrodach i parkach. Gnieżdżą się  jednak tylko z dala od człowieka, w leśnych ostępach.

Modrosójki czarnogłowe są monogamiczne ( pozostają wierne jednemu parterowi). Para ptaków razem buduje gniazdo. Zwykle znajduje się ono na drzewie i ma solidną konstrukcję – gałązki i inne roślinne szczątki zespolone błotem. Samica składa około czterech jaj. Rodzice razem wychowują pisklęta.

Modrosójki błękitne poszukują w lasach nasion, orzechów i owoców. Znaczną część ich diety stanowią ponadto owady, dostępne w ciepłej porze roku. Zimą ptaki muszą zadowolić się  pokarmem roślinnym.