Pasterz (Pastor roseus)

Ptak pokroju i wielkości szpaka. Do kraju gatunek ten zalatuje sporadycznie. Towarzyski. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Gatunek wcześniej umieszczany był w rodzaju Sturnus.

Tęczówka oczna czarna. Dziób tępo zakończony, różowy (w okresie letnim) bądź szarawy (w zimie). Na ciemieniu zmiennej długości czub. Krótki u samic, oraz u samców w okresie zimowym, lub długi u samców w okresie letnim. Dorosłe mają różowo-czarne upierzenie, przez co są łatwo rozpoznawalne. Głowa, skrzydła oraz ogon czarne z metalicznym połyskiem. Spód oraz wierzch w lecie różowy, w zimie szata szarzeje. Sylwetka krępa. Nogi krótkie, mocne, różowawe. Samice są bardziej matowe, a grzbiet jest u nich brązowawy. Mimo iż dymorfizm płciowy nie jest wyraźny, to dymorfizm wiekowy jest widocznie zaznaczony. Osobniki młodociane barwy brązowoszarej, z jaśniejszym spodem. Dziób u nich z jasną nasadą, w przeciwieństwie do osobników młodocianych szpaka zwyczajnego. Skrzydła są wyraźnie ciemniejsze od reszty.

Występuje w Eurazji. Spotykany jest na południe od granicy tajgi od Bałkanów i Bliskiego Wschodu, po góry Ałtaj. Na południu granicę zasięgu wyznaczają wyżyny Azji Mniejszej oraz Wyżyna Irańska. Jest gatunkiem wędrownym, zimę spędza na półwyspie Indyjskim i Cejlonie.

W okresie rozrodczym preferuje głównie obszary suchych stepów i tereny rolnicze. W pozostałej części roku zamieszkuje różnorodne siedliska leśne i półotwarte, często w pobliżu siedzib ludzkich i upraw.

Gnieździ się kolonijnie w skałach, budkach lęgowych, rzadziej na ziemi. Gniazdo zbudowane jest z traw i piór. Samica składa 5-6 jaj. Czas wysiadywania (przez oboje partnerów) wynosi od 11 do 14 dni.

Ptak w głównej mierze owadożerny, żywi się także pajęczakami i mięczakami. Dodatkowo w jego diecie (w sezonie jesienno-zimowym) znaleźć można owoce oraz nasiona. Pokarm zdobywa przede wszystkim na ziemi, rzadziej chwyta go w locie.