Zięba (Fringilla coelebs)

Jej śpiew znają chyba wszyscy, kojarzy się z wiosną w pełnym rozkwicie, spacerem w lesie lub parku… Swoją pieśń rozpoczyna powoli wysokimi tonami, potem przyspiesza schodząc w dół skali, a kończy krótkim, akcentowanym dźwiękiem. Strofkę tę powtarza wielokrotnie w kilkusekundowych odstępach.

Zięba – obie płcie mają dwie białe pręgi na ciemnym skrzydle i białe boki ogona (dobrze widoczne w locie), ale dymorfizm jest wyraźnie zaznaczony. Samiec ma wierzch głowy i kark szaroniebieskie, policzek, podgardle i spód ciała rdzawoczerwone, grzbiet brązowy, kuper zielony, dziób na wiosnę niebieski, potem barwy rogowej. Samica jest z wierzchu oliwkowo-szara, od spodu jaśniejsza, na piersi oliwkowo-szara. Osobniki młodociane podobne do samicy.

Zięba zamieszkuje wszelkie typy zadrzewień. Zdarza się nawet, że zamieszkuje szpalery drzew przy drodze, czy obsadzone drzewami miejskie skwerki.

Areał lęgowy zięby obejmuje całą Europę (bez północnych krańców), zachodnią Syberię, Kaukaz, Azję Mniejszą, Bliski Wschód, północną Afrykę. Populacje południowe są osiadłe, północne – wędrowne. Zimuje w południowych częściach areału. W Polsce zięba jest bardzo licznym ptakiem lęgowym całego kraju.

Gniazdo zięby to kunsztowne dzieło w kształcie czarki, uwite z mchów i suchych traw, od zewnątrz zamaskowane porostami, korą brzozową, kokonami owadów i pajęczyną. Wyściółka składa się z włosia, sierści i drobnych piór. Zięba wyprowadza 1, czasami 2 lęgi w roku. Pod koniec kwietnia lub w maju składa 4-7 jaj w kolorze niebieskawym, żółtawym lub różowawym, pokrytych wiśniowymi plamkami i nitkami. Samica wysiaduje przez 12-13 dni. Oboje rodzice karmią pisklęta, które opuszczają gniazdo po ok. 2 tygodniach.

Zięba żywi się pokarmem zarówno roślinnym, jak i zwierzęcym. Wiosną zjada kiełkujące nasiona oraz pączki drzew i krzewów. Latem – owady, ich larwy i pajęczaki. Jesienią i zimą – nasiona i jagody.