Czyreń ogniowy (Phellinus igniarius)

Wstęp

Występowanie

Czyreń ogniowy  najczęściej rośnie na wierzbach, ale występują także na innych drzewach, na przykład na grabach czy bukach oraz na drzewach owocowych. Jako grzyb pospolity rośnie w wielu miejscach – lasach, ogrodach, sadach, nad potokami i w zaroślach.

Sezon

Czyreń ogniowy rośnie przez cały rok

Wygląd

Owocnik czyrenia ogniowego nie posiada trzonu – przyrasta do podłoża bokiem. Osiąga od 15 do 25 cm szerokości i od 8 do 15 cm grubości. Na początku jest bulwiasty, później staje się kopytkowaty lub płaski, rzadko bywa rozpostarty. Młode okazy na powierzchni są omszone, później stają się nagie, bruzdowane i spękane. Barwa na początku jest rudawa, później staje się szaroczarniawa, czarnobrązowa, a w końcu czarna. Skórka twarda, brzeg kapelusza zaokrąglony i puszysty.

Rurki mają wiele warstw i barwę od rudawobrunatnej, przez rdzawobrunatną, aż do kasztanowatej. Wraz z wiekiem porastają biały strzępkami. Pory bardzo drobne, okrągłe, u młodych okazów często są pokryte szarym nalotem.

Miąższ strefowany, o grubości do 2 cm. Twardy, zdrewniały. Kolor od rudawobrunatnego do kasztanowatego, zdarza się, że u góry ma barwę czarnobrązową. U starszych okazów na wierzchu można zauważyć żywicowatą skórkę, która jednak jest słabo widoczna. Zapach grzybowy, ale niewyraźny, natomiast smak łączy w sobie kwaskowość i gorzkawość.

Zarodniki kulistawe. Wysyp zarodników biały.

Właściwości

Zastosowanie

Czyreń ogniowy kiedyś był wykorzystywany do sporządzania tzw. hubek, czyli materiału łatwopalnego, który służył do rozniecania ognia. Grzyby cięło się na plasterki i suszyło.