Gąska jasna (Tricholoma stiparophyllum)

Wstęp
Sezon
Występowanie
Gąska jasna rośnie w Europie od Morza Śródziemnego po tajgi Skandynawii.
Za partnerkę mikoryzową g. jasnej uważa się brzozę. Niewykluczone jednak, że może formować mikoryzy z innymi rodzajami drzew np.: świerkiem, bukiem, dębem lub topolą. Rośnie na obrzeżach lasów liściastych, zaroślach, łąkach i pastwiskach, na glebach jałowych, piaszczystych, świeżych, raczej kwaśnych lub obojętnych.
Wygląd
Kapelusz gąski jasnej jest mięsisty, kruchy, z ostrym, zwykle żeberkowatym skrajem, o matowej bądź jedwabistej w dotyku fakturze. Centrum kapelusza ciemniejsze, płaskie, a nawet wgłębione. U młodych owocników białawy; potem w różnych odcieniach żółci przechodzących w oranż lub beż; u najdojrzalszych brązowy bądź ciemno ochrowy.
Blaszki białe, dopiero na starość z rdzawymi plamami, gęste, wąskie, wybrzuszone przy nóżce.
Trzon pełny, sztywny, walcowaty, zwykle zgięty, o nieco spiczastej podstawie. U młodych egzemplarzy jasny, białawy, u starych owocników z burymi plamami, czasem cały brązowy.
Miąższ jędrny, biały, potem żółtawy, niezmienny. Ohydny w smaku, początkowo gorzki lub mączysto gorzki, potem paląco ostry. Zapach też nieprzyjemny, różnie, niekiedy niezwykle obrazowo opisywany jako mieszanina kwiatów z mydlinami albo swąd spalonej stodoły.
Wysyp spor biały. Zarodniki szeroko jajowate, wydłużone, z długim kończykiem, mierzą 5,0-7,0 x 3,4–4,5 µm. Tworzą się na czterozarodnikowych podstawkach. U g. jasnej rzadko obserwuje się sprzążki.
Właściwości
Zastosowanie
Brak danych o zastosowaniach gąski jasnej.