Kos zwyczajny - opis, występowanie, zdjęcia i ciekawostki
Ekologia.pl Wiadomości Ciekawostki przyrodnicze Kos zwyczajny – opis, występowanie i zdjęcia. Ptak kos zwyczajny ciekawostki

Kos zwyczajny – opis, występowanie i zdjęcia. Ptak kos zwyczajny ciekawostki

Kos zwyczajny (Turdus merula) zamieszkuje niemal całą Europę i dużą część kontynentu azjatyckiego (część południową, środkową oraz wschodnią). Został sprowadzony do Australii, Nowej Zelandii i na przyległe wyspy), a także do zachodniej Afryki. Znaczna część populacji, zasiedlająca lasy północnej i wschodniej części Europy. Kos zwyczajne zimą migruje w cieplejsze rejony śródziemnomorskie. Nasze leśne kosy zwyczajne odlatują w październiku i listopadzie, a powracają w marcu lub kwietniu. Potrzeba było niemal 100 lat, by stał się gatunkiem osiadłym. Ptak ten coraz częściej zamieszkuje tereny miast przez cały rok, nie odbywając jesiennych wędrówek na południe.

Kos zwyczajny, fot. shutterstock

Kos zwyczajny, fot. shutterstock
Spis treści

Gdzie spotkamy kosa zwyczjnego?

Kos zwyczajnego (Turdus merula) występuje głównie na półkuli wschodniej w rejonie Palearktyki. Występuje w całej Europie, ale w zależności od pory roku spotykany jest na zachodzie, na wschodnim wybrzeżu Chin, na północnym wybrzeżu Szwecji. Występuje także na północnym krańcu Afryki i wzdłuż całej linii brzegowej Islandii. Ptak został również wprowadzony do regionu Australii wzdłuż południowo-wschodniego krańca Australii i Nowej Zelandii.

W okresie lęgowym ptak ten występuje głównie na wschodzie Polski, na północy w Szwecji i na zachodzie w Jekaterynburgu w Rosji. Występuje również na południowo-wschodnim krańcu Chin i południowych Indiach. W okresie pozalęgowym występuje głównie w Europie, ale można go również znaleźć daleko na wschód, jak w zachodniej części Chin. Wraz z postępującą urbanizacją migracja stała się mniej powszechna. Wiele kosów zostaje na tych obszarach przez cały sezon wiosenno-letni, aby się rozmnażać. W Europie południowej i środkowej występuje większa koncentracja europejskich kosów w porównaniu z populacjami północnymi i wschodnimi w Europie. Gdzie spotkamy kosa? Koncentracja ptaków wzrasta na obszarach miejskich w porównaniu z obszarami wiejskimi. Kos europejski najczęściej występuje w ogrodach, parkach i zaroślach. Można go również znaleźć na polach uprawnych z żywopłotami i terenach leśnych. Większe zainteresowanie terenami zurbanizowanymi wynika z większej obfitości żywności produkowanej przez ludzi.

Jak wygląda kos zwyczajny?

Ptaki mają wielkość powszechnie znanego szpaka. Długość ich ciała waha się od 24 do 27 cm, a rozpiętość skrzydeł wynosi 34-4 cm. Samce mają upierzenie czarne, błyszczące z wyraźnym żółtym dziobem (jego koniec jesienią staje się czarny). Stare samce mają dziób pomarańczowy. Zabarwienie dzioba samca kosa jest cechą stosowaną do przyciągania partnera. Pomarańczowe dzioby zazwyczaj bardziej przyciągają samice, wskazując na to, że samiec ma łatwość zdobywania pokarmu. Zabarwienie dzioba zależy od rodzaju i ilości karotenoidów, które samiec otrzymuje z pożywienia.

Samica, jest podobnej do samca wielkości. Ma oliwkowo brązowe upierzenie z mało widocznymi plamkami na spodzie ciała i jasnym podgardlem. Dziób ma brązowy.

Gatunek odznacza się dość długim ogonem. Osobniki najczęściej poruszają się po ziemi skacząc. Lot ptaków jest powolny, ale zgrabny. Przewyższają one inne gatunki zręcznością w poruszaniu się pomiędzy krzewami tuż ponad ziemią. Kosy zwyczajne są mało płochliwe. Odzywają się krótkimi dźwiękami, brzmiącymi, jak „czuk”, przechodzącym podczas spłoszenia w wyraźny jazgot.

Kos zwyczajny w wielkim mieście

Kosy zwyczajne zasiedlają lasy z bogatym podszytem, lub tereny podobne – czyli ogrody, parki, większe skwery oraz aleje. Od lat 30. poprzedniego stulecia wyraźnie wytworzyła się tzw. odmiana miejska tego ptaka, występująca zarówno w centrach dużych miast, jak też w dzielnicach willowych.

Powszechnie zaczęły zasiedlać również wsie. Te tzw. „miejskie kosy” na zimę pozostają w swoich dotychczasowych rejonach lęgowych oraz mają odrębne zachowania od reszty ptaków tego gatunku. Są też mniej płochliwe.

Kosy zwyczajne są wszystkożerne. Odżywiają się dżdżownicami, owadami i ich larwami (np. pędrakami chrząszczy), ślimakami, a także owocami (jagody, truskawki) a w okresie jesienno-zimowym także owocami jarzębiny, głogu, cisu, bzu czarnego i jemioły. Ciekawa jest obserwacja kosa, kiedy ten zbliża się do miejsca, gdzie znajdują się dżdżownice. Ptak przystaje i nagłym dziobnięciem uderza w konkretne miejsce gleby, po czym wyciąga bezkręgowca. Ze względu na bliskie sąsiedztwo obszarów zurbanizowanych ptak spożywa również to, co znajdzie na śmietnikach i coraz częściej – w karmnikach.

 

Samica kosa karmiąca młode, fot. shutterstock

Śpiew kosa zwyczajnego

Kos europejski jest ptakiem monogamicznym. Jednak niektóre samce kosów zwyczajnych mogą próbować ścigać samicę, która ma już partnera. Okres godowy odbywa się od marca do lipca kilka razy do roku – 3, a w przypadku kosów miejskich nawet cztery razy. W okresie późnej zimy usłyszeć można głośne i melodyjne śpiewy samców. Określa się je mianem „fletowych gwizdów”.

Ptaki śpiewają, siedząc na umieszczonych wysoko punktach, jak wysokie drzewa, dachy budynków lub szczyty anten radiowych i telewizyjnych. Toki odbywają się najczęściej wczesnym rankiem lub wieczorem, a w miejscach zaopatrzonych w sztuczne oświetlenie, także po zapadnięciu zmroku. Ciekawe, że do śpiewu samce wplatają motywy i naśladownictwa: powtarzają dźwięki zasłyszane w okolicy (również brzmienia sygnałów telefonów komórkowych). Kos zwyczajny zmienia również wzory i tony swoich pieśni, gdy komunikuje zamiar walki. Ptak ten ma możliwość zmiany wysokości tonu i głośności w zależności od środowiska. Wiadomo, że kos zwyczajny dostosowuje swoje trele do bliskości obszarów miejskich. Im bliżej hałaśliwych terenów zurbanizowanych, tym głośniejsze śpiewy.

Obecnie nie wiadomo, czy wykorzystuje jakiekolwiek sygnały chemiczne, takie jak feromony. Nie wiadomo również, jaki rodzaj percepcji wzrokowej posiada kos zwyczajny.

Miłosne życie kosa zwyczajnego

Podczas godów dochodzi do walk samców, niekiedy kończących się okaleczeniem zapaśników. Samce stosują złożony pokaz, gdy przyciągają samice do kopulacji. Mają otwarty dziób, po czym następują serie sprintów i schylania głowy, a także przytłumiona pieśń. Jeśli samica zaakceptuje ten pokaz, podniesie jednocześnie głowę i ogon, sygnalizując samcowi, że jest gotowa do kopulacji.

Gniazda budują wyłącznie samice. Mają one kształt czarki, którą tworzą suche liście, mech, drobne gałązki i korzonki, a w terenach miejskich także z kawałków odnalezionego sznurka, papieru lub folii. Zawsze konstrukcje te wzmocnione są próchnicą, gliną i żwirem. Gniazda powstają w lasach, najczęściej w koronach niewysokich drzew (w rozwidleniu gałęzi) lub w pnączach. W terenie miejskim zajmują również załomy murów i półdziuple. Profesor Jan Sokołowski podawał przykłady napotkanych gniazd, budowanych na belkach pod okapem dachu lub nawet za szybą okien.

Samice składają od 3 do o barwie zielononiebieskiej lub brązowej, które upstrzone są w drobne plamki, koloru rdzawego lub brązowego. Wysiadują wyłącznie samice, zwalniane przeciętnie co godzinę przez samca na okres krótkiej przerwy dla wypoczynku i zdobycia pokarmu. Okres wysiadywania trwa średnio 12-14 dni. Samica wysiaduje bardzo wytrwale, trudno dając się spłoszyć. Głos oznaczający zaniepokojenie wydaje dopiero po spłoszeniu z gniazda.

Po wykluciu pisklęta karmione są przez obydwoje rodziców, głównie robakami lub gąsienicami, dopóki nie będą gotowe do opuszczenia gniazda, czyli po około 14 dniach. W tym czasie dorosłe silnie reagują na zbliżanie się człowieka. Kosy żyją zwykle około trzech lat, ale ze względu na możliwości adaptacyjne, ptaki te są w stanie żyć w różnych środowiskach, a niektóre z nich żyją ponad 10 lat! Najstarszy odnotowany kos pospolity żył ponad 21 lat. Kos pospolity może być agresywny i terytorialny, jeśli czuje się zagrożony, ale rzadko atakuje ludzi.

Samiec kosa (Turdus merula) karmi swoje młode, fot. shutterstock

 

 

Jakie niebezpieczeństwa czyhają na kosa zwyczajnego?

Wiele ptaków, szczególnie młodych, pada ofiarą kotów i kun. Badania wykazały wysoką śmiertelność samców (ok.40 proc.) i samic (ok.60 proc.), co powodowane jest dużym narażeniami w czasie wysiadywania. Gniazdowe drapieżniki kosa to sroka zwyczajna (Pica pica), sójka zwyczajna (Garrulus glandarius) i popielica (Eliomys quercinus).

Okazuje się, że w populacjach miejskich zwykle na niebezpieczeństwo narażone są pisklęta, a w lasach bardziej ptaki dorosłe. Zagęszczenie kosów w osiedlach ludzkich przebiega dużo szybciej, niż w biotopach naturalnych. Kosy, zamieszkujące miasta ożywiają środowisko swoim widokiem oraz pięknym brzmieniem głosu. Śpiew tego ptaka specjaliści oceniają jako najładniejszy spośród zasłyszanych w krajowych lasach. W sadach i ogrodach ptaki te wyrządzają jednak dość duże szkody, wyjadając owoce.

Uważa się, że populacja jest ogólnie stabilna, ale na niektórych obszarach wiejskich może spadać. Powodem tego spadku są zmiany w rolnictwie, które idą w kierunku monokultur. Ale wysiłki na rzecz ochrony kosa zwyczajnego są ograniczone ze względu na jego przypuszczalną stabilność i powszechność.

Mimo, że kos zwyczajny jest w Polsce bardzo liczny, objęty został objęty ochroną gatunkową. Wzrost liczebności kosa spowodowany jest faktem zaprzestania od początków XX w. odłowów tego gatunku w celach konsumpcyjnych oraz szybko postępującą synantropizacją. Z drugiej strony, by pomóc uratować te ptaki przed ponownym upadkiem, zachęca się rolników do unikania stosowania chemikaliów i sadzenia dodatkowych roślin, które dostarczają nasion i owoców.

 

Ekologia.pl (Jerzy Wysokiński)
Bibliografia
  1. Paweł Grochowski; "EKOLOGIA ROZRODU KOSA TURDUS MERULA W PARKU GRABISZYŃSKIM"; Ptaki Śląska 17 (2008): 5-17;
  2. Zyskowski, Dawid & Guentzel, Marta & Jarska, Katarzyna & Cichocka, Anna & Pietruszewska, Hanna & Wysocki, Dariusz & Żołędziewski, Marcin. (2009); "Śmiertelność kosa Turdus merula w różnych okresach rozwoju jaj i piskląt w Parku Żeromskiego w Szczecinie."; konferencja Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego;
  3. Cresswell W. (1997b); "Nest predation rates and nest detectability in different stages of breeding in Blackbirds Turdus merula."; Journal Of Avian Biology 28: 296-302. Copenhagen;
  4. Batten L. A. 1973.; "Population dynamics of suburban Blackbirds."; Birds Study 20: 251-258.;
  5. Wesołowski T., Czapulak A. 1986.; "Biologia rozrodu kosa (Turdus merula) i śpiewaka (Turdus philomelos) w Polsce - wstępna analiza kart gniazdowych."; Not. Orn. 27: 31-59.;
4.8/5 - (11 votes)
Subscribe
Powiadom o
96 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Wspanialy artykuł.Dzisiaj z calkiem bliska obserwowałam jak samica kosa jadła owoce borówki amerykańskej,Byłam metr od niej ,i bez ruchu obserwowalam.Gniazdo ma w listkowiu winogron.Nie żałuję jej ,niech je,za piękny śpiew.Szpakom bym nie pozwolila.Dziekuję

Niesamowicie ciekawy artykuł. Któż by się spodziewał, że ptactwo naszego cudownego kraju może być aż tak ciekawe.

Jak piękne i uzupełniające treść ma ta publikacja ilustracje !

Panie Jerzy,

Wyjątkowy tekst wymaga wyjątkowej oprawy graficznej;)

Pozdrawiam ciepło!

Piękny, wyczerpujący artykuł:)