Czubajeczka cuchnąca to grzyb trujący. Lepiota cristata jest gatunkiem dość pospolitym, należącym do popularnej rodziny pieczarkowatych. Jest saprotrofem, czyli organizmem pobierającym energię podczas rozkładania martwych szczątków organicznych. Ma nieprzyjemny zapach, a jego owocniki są dość niewielkie. W związku ze swoim charakterystycznym wyglądem młode Lepiota cristata bardzo często są mylone z lubianymi i jadalnym kaniami. Zwłaszcza przez niedoświadczonych grzybiarzy.
Lepiota cristata jest gatunkiem pospolitym w Europie Środkowej. Ponadto Lepiota cristata spotykać ją można na pozostałych kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy.
Blaszki gatunku Lepiota cristata są gęste, szerokie i wybrzuszone. Zabawione są na biało, a z czasem ciemnieją na bladokremowo.
Trzon czubajeczki cuchnącej osiąga długość do 7 cm i grubość do 0,5 cm. Dlatego owocniki tego gatunku są stosunkowo niewielkie. Powierzchnia jest biało owłosiona lub różowawa. Na trzonie opisywanego grzyba trującego podobnego do kani, występuje skórkowaty pierścień, który zanika wraz z wiekiem. Trzon jest na początku pełny, wraz z wiekiem staje się jednak pusty i bardzo łamliwy.
Miąższ czubajeczki cuchnącej ma silny i nieprzyjemny zapach, który przypomina aromat tęgoskórków lub plasteliny. Ma barwę białą, natomiast w trzonie jest cielistoróżowy. Ponadto miąższ Lepiota cristata jest cienki i dość wodnisty.
Zarodniki tego gatunku mają eliptyczny kształt i charakterystyczną ostrogę przy podstawie. Co więcej, są one gładkie i w białym kolorze.
Gatunek ten licznie pojawia się w lasach iglastych, liściastych i mieszanych. Dodatkowo można go spotkać w ogrodach, na łąkach oraz polanach. Występuje pospolicie, więc można łatwo natknąć się na niego podczas spaceru.
Jakie zadanie spełnia czubajeczka cuchnąca w ekosystemie?
Jest to grzyb określany mianem organizmu cudzożywnego, czyli saprotroficznego. Oznacza to, że rozkłada on martwe szczątki na proste związki. Tym samym pobierają niezbędną energię na rozwój.
Czy można jeść czubajeczkę cuchnącą?
Choć na pierwszy rzut oka gatunek ten przypomina jadalną kanię, to ze względu na swoje właściwości nie nadaje się on do spożycia. Jego owocniki są bardzo trujące, zawierają między innymi falloidynę. Dlatego gdy nie jesteśmy pewni co do rodzaju znalezionego owocnika, należy odpuścić sobie jego zbieranie, a także podawanie go w kuchni, zwłaszcza dzieciom i osobom starszym.
Lepiota cristata jest gatunkiem pospolitym w Europie Środkowej. Ponadto Lepiota cristata spotykać ją można na pozostałych kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy.
- Sezon
- Występowanie
- Charakterystyka
- Wygląd
- Właściwości
- Zastosowanie
- Czubajeczka cuchnąca – pytani i odpowiedzi
- Galeria zdjęć
Sezon
Te wyjątkowe grzyby trujące podobne do kani rosną w sezonie od maja do października. Grzybiarze i miłośnicy spacerów leśnych oceniają ten gatunek jako najczęściej spotykaną odmianą czubajeczek.Występowanie
Owocniki czubajeczki cuchnącej, czyli grzyba trującego podobnego do kani, występują gromadnie lub pojedynczo w lasach. Rosną w igliwiu lasów sosnowych i świerkowych, wzdłuż dróg leśnych, w ogrodach, na łąkach i pastwiskach oraz w trawach w lasach liściastych i mieszanych. Grzyby te znaleźć można również w warstwach opadłych liści. Bardzo często pojawiają się na siedliskach w pobliżu roślin, takich jak pokrzywa, bez czarny czy niecierpek drobnokwiatowy. Lubi siedliska bogate w związki azotowe, dlatego często wyrasta w pobliżu kompostowników.Charakterystyka
Choć na pierwszy rzut oka przypomina kanię, jest to zupełnie inny gatunek, a co najważniejsze – śmiertelnie trujący. Dlatego należy uważnie przyglądać się każdym owocnikom zbieranym do koszyka! Ponadto warto wiedzieć, że Lepiota cristata jest znana już od 1788 roku, choć polską nazwę nadano jej dopiero w 2003 roku.Wygląd
Kapelusz czubajeczki cuchnącej ma średnicę 2-5 cm. Na początku jest wypukły, później jednak staje się płaski i posiada wypukły garbek na środku. Powierzchnia kapelusza Lepiota cristata ma barwę rdzawobrunatną lub czerwonobrunatną. Na początku jest gładka, jednak później (oprócz garbka) pęka na białe łuski, które znajdują się na białej, włóknistej powierzchni. Na brzegu kapelusza łuski te zanikają.Blaszki gatunku Lepiota cristata są gęste, szerokie i wybrzuszone. Zabawione są na biało, a z czasem ciemnieją na bladokremowo.
Trzon czubajeczki cuchnącej osiąga długość do 7 cm i grubość do 0,5 cm. Dlatego owocniki tego gatunku są stosunkowo niewielkie. Powierzchnia jest biało owłosiona lub różowawa. Na trzonie opisywanego grzyba trującego podobnego do kani, występuje skórkowaty pierścień, który zanika wraz z wiekiem. Trzon jest na początku pełny, wraz z wiekiem staje się jednak pusty i bardzo łamliwy.
Miąższ czubajeczki cuchnącej ma silny i nieprzyjemny zapach, który przypomina aromat tęgoskórków lub plasteliny. Ma barwę białą, natomiast w trzonie jest cielistoróżowy. Ponadto miąższ Lepiota cristata jest cienki i dość wodnisty.
Zarodniki tego gatunku mają eliptyczny kształt i charakterystyczną ostrogę przy podstawie. Co więcej, są one gładkie i w białym kolorze.
Właściwości
Czubajeczka cuchnąca jest grzybem trującym. Jej zapach bywa opisywany jako nieprzyjemna woń purchawek.Zastosowanie
Ze względu na właściwości trujące, owocniki tego gatunku, nie nadają się do spożycia i nie ma żadnych zastosowań. Dlatego należy uważać na Lepiota cristata, ponieważ najmniejsze jej ilości mogą być śmiertelne, zwłaszcza dla dzieci i starszych osób.Czubajeczka cuchnąca – pytani i odpowiedzi
Gdzie występują grzyby trujące podobne do kani?Gatunek ten licznie pojawia się w lasach iglastych, liściastych i mieszanych. Dodatkowo można go spotkać w ogrodach, na łąkach oraz polanach. Występuje pospolicie, więc można łatwo natknąć się na niego podczas spaceru.
Jakie zadanie spełnia czubajeczka cuchnąca w ekosystemie?
Jest to grzyb określany mianem organizmu cudzożywnego, czyli saprotroficznego. Oznacza to, że rozkłada on martwe szczątki na proste związki. Tym samym pobierają niezbędną energię na rozwój.
Czy można jeść czubajeczkę cuchnącą?
Choć na pierwszy rzut oka gatunek ten przypomina jadalną kanię, to ze względu na swoje właściwości nie nadaje się on do spożycia. Jego owocniki są bardzo trujące, zawierają między innymi falloidynę. Dlatego gdy nie jesteśmy pewni co do rodzaju znalezionego owocnika, należy odpuścić sobie jego zbieranie, a także podawanie go w kuchni, zwłaszcza dzieciom i osobom starszym.
