Wstęp
Gołąbek winnoczerwony jest , częstym w Polsce przedstawicielem rodziny gołąbkowatych oraz sekcji Lilaceae w obrębie rodzaju gołąbek. Sekcja Lilaceae obejmuje średniej wielkości gołąbki z jasnożółtym bądź ochrowym wysypem zarodników, miąższem czarnym lub szarym, miłym w smaku, niekiedy jedynie o szczypiących w smaku blaszkach.
Sezon
Gołąbek winnoczerwony produkuje owocniki od do .
Występowanie
Gołąbek winnoczerwony częsty jest w wielu regionach Eurazji, Ameryki Północnej i Środkowej.
W i na Syberii tworzy mikoryzę ze świerkiem, w Alpach zapewne także z limbą. Preferuje gleby kwaśne, piaszczyste lub torfiasto-piaszczyste o bardzo różnej wilgotności, unika natomiast gleb wapiennych i gipsowych, dlatego w Polsce jest bardzo pospolity, a w sąsiednich Niemczech nader rzadki, lokalnie częstszy tylko w Alpach i gospodarczych świerczynach Pomorza Przedniego.
Wygląd
Owocniki gołąbka winnoczerwonego są twarde, mięsiste, masywne, pozbawione mleczka, o kolorach za młodu jaskrawych i mocnych, u starszych owocnikach bladych.
Blaszki wolne przy nóżce, szerokie, masywne ale kruche, u najmłodszych owocników białe, u średnich ochrowe, u najstarszych srebrzyste lub sczerniałe na krawędziach.
Kapelusz solidny, mięsisty, najpierw łukowaty, potem rozpłaszczony o podwiniętych skrajach, na końcu wklęsły. Gładką, matową skórkę można łatwo ściągnąć do jednej trzeciej kapelusza. Jak wskazuje epitet gatunkowy większość egzemplarzy jest bordowa, w kolorze ciemnego, wytrawnego wina. Tym niemniej trafia się sporo owocników z kapeluszami różowymi, fiołkowymi, a nawet ochrowymi czy brązowymi.
Barwy za młodu są mocne, w starości owocnika wypłowiałe, bledsze, ale i bardziej brązowe.
Trzon cylindryczny, pomarszczony, pozbawiony pierścienia, 4-6 cm długi, do 2,5 cm gruby, najpierw jędrny i pełny w środku, potem gąbczasty i co raz słabszy. Barwa trzonu zmienia się tak samo jak miąższu i blaszek: z białej, tylko miejscami nabiegłej ciemnoróżowo bądź purpurowo, na ciemnosiwą.
Miąższ w młodych owocnikach biały, u starszych srebrzysty. Po przecięciu lub zgnieceniu szarzeje, czasem też różowieje, co doskonale odróżnia go od wielu innych, niemal identycznych gołąbków. Smak i woń ledwo wyczuwalne.
Formalina przebarwia miąższ na czerwono;
siarczan żelaza najpierw na zielono, potem na szaro; gwajakowiec raczej go nie zmienia.
Wysyp spor koloru jasnej ochry.
Zarodniki g. winnoczerwonego są amyloidalne, pozbawione pory rostkowej, szeroko jajowate w kształcie. Mają zwykle 5–8,5 µm szerokości a 8–11 µm długości. Obrośnięte są porozmieszczanymi z dala od siebie, cienkimi niczym igły
kolcami. Cystydy zwężają się ku wierzchołkowi, osiągają do 100 µm długości.
Właściwości
Gołąbek winnoczerwony jest grzybem jadalnym. Nie dopuszczony jednak do zbioru na skalę przemysłową ani obrotu handlowego.
Zastosowanie
Owoc gołąbka winnoczerwonego można przyrządzać na wiele sposobów, tak samo jak pozostałe gołąbki o przyjemnym smaku. Dobrze smakuje w jajecznicy, gotowany, obsmażony, marynowany. Tym niemniej nawet doświadczonym grzybiarzom zdarzają się zatrucia bardzo podobnymi gatunkami z rodzaju Russula.