Jodłownica górska (Bonadarzevia mesenterica)

Jodłownica górska rośnie tam, gdzie jej najważniejsza roślina żywicielska – jodła zwyczajna Abies alba. Trzyma się zatem górskich i wyżynnych lasów Środkowej Europy, sięgając na północ po Danię, na południe po Czechy i Austrię, a na wschodzie do Republiki Kabardyno-Bałkarskiej w Federacji Rosyjskiej. Wszędzie rzadka i co raz bliższa wymarcia. W Polsce spotykana jest niemal wyłącznie w Sudetach, Karpatach oraz Górach Świętokrzyskich.

Owocniki jodłownicy górskiej formują najczęściej rozetkowate skupienia, zrastając się po kilkanaście. Nic dziwnego zatem, że taki grupowy owocnik osiąga nierzadko imponujące rozmiary: 10 kg wagi i koło pół metra średnicy!

Kapelusz ma kształt wachlarza lub języka, powierzchnię w dotyku aksamitną, lekko pręgowaną i matową. Kolor kapelusza u bondarcewii jodłowej wyraźnie zmienia się z wiekiem: młode owocniki są jasnożółte, podczas gdy stare w różnych odcieniach ciemnych brązów i czerni, zwykle przypominających drewno orzecha włoskiego. Mierzyć może nawet 10-30 cm długości. Zwykle zrasta się dachówkowato z sąsiednimi kapeluszami.

Rurki jodłownicy mogą być kremowobiałe lub słomiasto żółte. Osiągają 4-10 mm długości. Zbiegają po nóżce. Bardzo charakterystyczne są też pory: wielkie, kanciaste i nierówne.

Trzon niemal niedostrzegalny, niezwykle krótki, wyrasta ze wspólnej podstawy z innymi trzonami.

Miąższ jodłowniccy górskiej jest biały, sprężysty, nie ciemnieje po przekrojeniu, aczkolwiek robi się słomkowo żółty po wysuszeniu.

Smak ma obrzydliwy, palący, a zapach grzybowy i mocny.

Wysyp zarodników biały. Spory gładkie, okrągławe, amyloidalne, łatwe do odróżnienia od zarodników podobnych hub dzięki swej charakterystycznej, brodawkowato żeberkowanej powierzchni. Mierzą około 5 × 6,5 µm.

Z racji rzadkości występowania nie stanowi problemu gospodarczego w większości państw. Tym niemniej w rodzinie jodłownicowatych (Bondarzeviaceae) nie brak hub bardzo szkodliwych dla leśnictwa i sadownictwa, należy tu bowiem choćby korzeniowiec wieloletni Heterobasidion annosum, absolutny lider w szkodzeniu lasom gospodarczym.