Purchawka brunatna należy do rodziny pieczarkowatych. Młode owocniki purchawki brunatnej są jadalne. Tworzy owocniki zamknięte. We wnętrzu owocników występuje gleba, która jest warstwą twórczą zarodników. Dolną część owocnika zajmuje podglebie. Owocnik wypełniony jest także włośnią, zbudowaną z nitkowatych strzępek.
Sezon
Purchawka brunatna pojawia się od lata do jesieni (VIII-X, XI).
Występowanie
Purchawka brunatna wyrasta na glebach lekko kwaśnych, próchniczych w lasach iglastych, mieszanych. W Polsce uważana za dosyć pospolitą.
Wygląd
Owocnik purchawki brunatnej ma kształt odwróconego stożka, z dobrze wykształconymi strzępkami grzybni przy glebie (ryzomofry). Grzyb osiąga do 5 cm wysokości.
U purchawek występują dwie warstwy, które chronią zarodniki. Ta zewnętrzna (egzoperydium) posiada na swojej powierzchni kolce, wybrzuszenia. Z kolei wewnętrzna jest cieniutka, pergaminowa (endoperydium).
Purchawka brunatna ma egzoperydium z kolcami cienkimi i gęstymi do 1 mm wysokości. Kolor brązowy, z wiekiem ciemniejący.
Endoperydium można zauważyć pośród kolców. Białe, w późniejszym czasie brązowe, żółtawe. Na szczycie owocnika tworzy mały otwór, dzięki któremu następuje wysyp zarodników.
Podglebie z komorami o barwie początkowo białej.
Miąższ u młodych okazów biały, nadający się do konsumpcji. Smak łagodny, zapach grzybowy. Z czasem ciemnieje i staje się pylisty. Włośnia brązowawa, z jamkami, słabo rozgałęziona.
Zarodniki czerwono-brunatne, oliwkowo-brązowe. Wydostają się dzięki ujściu na szczycie owocnika. Na swojej powierzchni posiadają liczne brodawki, kształtu kulistego.
Zastosowanie
Purchawka brunatna jest jadalna, jako młody okaz. Najczęściej podsmażana na patelni na maśle.
Właściwości
Purchawka brunatna wytwarza metabolity wtórne w postaci saponin, flowonoidów, glikozydów, które mają znaczenie terapeutyczne przy zwalczaniu niektórych drobnoustrojów.
