Włókniczek skórkowaty to kosmopolityczny grzyb rozkładający drewno, zaliczany do rodziny korownicowatych Phanerochaetaceae lub do irpikowatych Irpicaceae.
Wysyp spor białawy. Zarodniki włókniczka (stroczka) skórkowatego nieamyloidalne, szkliste (półprzezroczyste), gładkie, o cienkich ścianach, jajowate, niekiedy zakrzywione, z kroplą oleju w środku. Zwykle mierzą 4-6 x 17-40 μm. Kształt zarodników bywa bardzo zmienny, zależnie od wieku i kondycji podstawek oraz od podłoża, na jakim wyrósł dany owocnik. Cystyd nie odnotowano, niekiedy obserwuje się bazydiole. Podstawki tego włókniczka z przegrodami w podstawach, o czterech sterygmach, proste, zwężające się, długo pozostają stosunkowo grube.
Sezon
Włókniczek skórkowaty tworzy we rozpostarte owocniki cały rok. Pojedynczy owocnik może przetrwać około 12 miesięcy.Występowanie
Włókniczek skórkowaty spotykany jest niemal na całej kuli ziemskiej (Eurazja, Australia, Afryka, obie Ameryki). W Polsce i krajach sąsiednich pozostaje nader pospolity. Rośnie na opadłych bądź ściętych, gnijących gałęziach i pniakach krzewów i drzew liściastych, głównie wiązów, wierzb, olsz, klonów, lip, dębów, brzóz czy jarzębin. Notowano go w wielu ekosystemach (zaroślach, lasach, sadach, skwerach, cmentarzach), często nad brzegami cieków wodnych. Jako saprotrof (roztocze) wywołuje tzw. białą zgniliznę drewna tj. rozkłada jednocześnie wszystkie strukturalne polisacharydy drewna: błonnik, ligninę oraz hemicelulozy.Wygląd
Owocnik włókniczka skórkowatego mogą wyglądać bardzo różnie, dość łatwo jednak odróżnić je od gatunków pokrewnych po bardziej pergaminowej fakturze i barwie. Owocnik jako całość mocno przylega do podłoża (tylko brzegi odginają się od podłoża), rozpościera się szeroko. Nierzadko osiąga kilkadziesiąt cm długości i tyleż szerokości, natomiast pozostaje niezwykle cienki, zwykle 0,2-1,0 mm. Z wiekiem zmienia się powierzchnia tegoż włókniczka: za młodu gładka, biała, o słabo wygiętych brzegach; na starość porowata lub siatkowana, ochrowa, kremowa, czerwonawa lub szarawa o silnie odgiętych brzegach. Zmarszczki na wierzchu starych egzemplarzy włókniczka (stroczka) skórkowatego układają się w swoisty labirynt.Wysyp spor białawy. Zarodniki włókniczka (stroczka) skórkowatego nieamyloidalne, szkliste (półprzezroczyste), gładkie, o cienkich ścianach, jajowate, niekiedy zakrzywione, z kroplą oleju w środku. Zwykle mierzą 4-6 x 17-40 μm. Kształt zarodników bywa bardzo zmienny, zależnie od wieku i kondycji podstawek oraz od podłoża, na jakim wyrósł dany owocnik. Cystyd nie odnotowano, niekiedy obserwuje się bazydiole. Podstawki tego włókniczka z przegrodami w podstawach, o czterech sterygmach, proste, zwężające się, długo pozostają stosunkowo grube.
Właściwości
Włókniczek skórkowaty to grzyb niejadalny, saprofit niszczący drewno.Zastosowanie
Brak.Bibliografia
- Boddy L., Rayner A. 1983. ; “Origins of decay in living deciduous trees: the role of moisture content and a re-appraisal of the expanded concept of tree decay. ”; New Phytologist 94: 623 – 641. ;
- Ginns J. 1976. ; “Merulius s.s. and s.l., taxonomic disposition and identification of species. ”; Canadian Journal of Botany 54: 100-167. ;
- Gminder A. 2011. ; “Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej? ”; Wyd. Weltbild, Warszawa.;
- Hjortstam K. 1995. ; “Two new genera and some new combinations of corticioid fungi (Basidiomycotina, Aphyllophorales) from tropical and subtropical areas.”; Mycotaxon 54: 183–193. ;
- Justo A., Miettinen O., Floudas D., Ortiz-Santana B., Sjökvist E., Lindner D., Nakasone K., Niemelä T., Larsson K.-H., Ryvarden L., Hibbett D. 2017. ; “A revised family-level classification of the Polyporales (Basidiomycota). ”; Fungal Biology 121 (9): 798–824. ;
- Karasiński D. 2016. ; “Grzyby afylloforoidalne Kaszubskiego Parku Krajobrazowego.”; Acta Botanica Cassubica Monographiae 7: 1-198. ;
- Mułenko W., Majewski T., Ruszkiewicz-Michalska M. 2008. ; “A preliminary checklist of micromycetes in Poland. Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski.”; Instytut Botaniki PAN im. W. Szafera, Kraków. ;
- Wojewoda W. 1999. ; “Grzyby kortycjoidalne polskich Karpat. ”; Wiadomości Botaniczne 43 (3/4): 19-30. ;
- Zmitrovich I., Spirin W., Wasser S. 2006. ; “Variability of Byssomerulius corium in the Mediterranean. ”; Mycotaxon 97: 83-90. ;
