Mierzy nawet do 9 mm i tym samym rezerwuje sobie tytuł jednej z największych biedronek. Ciało jest półkuliste, na czarnym przedpleczu znajduje się biały wzorek, inny dla każdego gatunku. Pokrywy skrzydeł są kolorowe, usiane kontrastującymi plamkami. W porównaniu do siedmiokropki, czerwień nie jest tu tak żywa lecz sprawia wrażenie lekko wyblakłej. Plamki zaś są otoczone białym obłokiem. U niektórych oczatek może wystąpić dość duża rozbieżność w wyglądzie – jeden osobnik może w ogóle nie posiadać czarnych kropek, a u jeszcze innego białe obwódki będą tak delikatne, że ledwo zauważalne; gatunek odróżnia się wtedy na podstawie wzoru na przedpleczu. Formy melanistyczne (czarne) oraz zlewanie się plam zdarzają się niezwykle rzadko.
Żyje w lasach iglastych, a wśród nich najbardziej lubi sosnowe bory. Trudno powiedzieć, gdzie jej zasięg się kończy – znaleźć ją można na niemalże całym świecie (uznana została za gatunek kosmopolityczny). Nie jest rzadka, choć nigdzie nie występuje w dużych ilościach. Czas spędza na roślinach, bardzo lubi sąsiedztwo mszyc.
Pokarm
Prowadzi zdecydowanie drapieżny tryb życia. W ciągu swojego życia zjada ogromną ilość szkodników leśnych. W skład ich diety wchodzą nie tylko mszyce, ale również liczne gąsienice motyli czy larwy rośliniarek. Niestety, ten gatunek słynie też z dość dużego kanibalizmu, nierzadko starsze larwy zjadają młodsze rodzeństwo.
Rozród
Rozwój z przeobrażeniem zupełnym. Na wiosnę samice biedronek składają małe, żółtawe jaja – najczęściej na igłach sosen. Wyklute larwy są małe, czarne, i niezwykle żarłoczne. Dopiero z czasem, te sześcionogie stwory zaczynają przypominać larwę biedronki; pojawiają się żółte plamy po bokach, a całe ciało najeżone jest kolcami (larwy oczatki mają ich dość dużo). Są stosunkowo ruchliwe. Należy wspomnieć, że w przeciwieństwie do innych chrząszczy, tutaj larwy nie są ukryte ani w ziemi, ani w roślinach – prowadzą tzw. otwarty tryb życia, czas spędzając na liściach i pędach roślin, najczęściej w towarzystwie mszyc (niestety,sympatia ta jest jednostronna).Pod koniec stadium larwalnego, przyklejają się odwłokiem do podłoża i tworzą wokół siebie twardą osłonkę. Nic nie jedzą, nie ruszają się – mają teraz przed sobą inne, bardzo trudne zadanie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, po jakimś czasie ukażą się nam już jako dorosłe, kolorowe chrząszcze.W czasie zimy chowają się w podłożu – cieplej ściółce, wśród liści i igieł sosny. Na wiosnę cała ta historia się powtarza, cykl się zamyka.
