Występuje w niemal całej Europie. Nie spotyka jej się w rzekach zachodniej Francji, Hiszpanii, Portugalii, Włoch, Bałkanów i na północy Skandynawii. Wschodnią granicą zasięgu jelca jest Ural.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Głowa dwubocznie spłaszczona. Oczy osadzone blisko siebie. Tęczówka żółtawa lub pomarańczowo żółtawa, z ciemniejszym pigmentem nad źrenicą. Otwór gębowy dolny lub półdolny, mały w kształcie półksiężyca. Zęby dwuszeregowe, haczykowate, stożkowate. Ciało wydłużone, z lekkim spłaszczeniem. Ubarwienie grzbietu stalowoszare z metalicznym połyskiem, boki ciała srebrzyste, podbrzusze jasnoszare, brzuch biały lub nieco szarawy. Łuski drobne, cykloidalne. Płetwa grzbietowa oraz ogonowa ciemnoszare. Pozostałe płetwy w żółtej tonacji. Płetwa grzbietowa równo ścięta bądź nieznacznie wygięta. Płetwa odbytowa z wklęsłą krawędzią. Płetwa ogonowa mocno wcięta. Dymorfizm jest nieznaczny. Płetwy piersiowe i brzuszne są u samców dłuższe. W okresie rozrodu u samców pojawia się wysypka perłowa (na ciele i płetwach parzystych).

Biologia

Zwierzę towarzyskie. Zamieszkuje czyste rzeki o kamienistym, żwirowym lub piaszczystym dnie. Unika zarośniętych odcinków. Czasem toleruje zanieczyszczenia. Do tarła przystępuje w zależności od rozmieszczenia, od lutego do czerwca, przy temperaturze wody 10-12 stopni Celsjusza. Rozród odbywa się w miejscu o żwirowym lub kamienistym podłożu, jaja mogą być złożone także na roślinność. Samica składa od 3 tys. do 30 tys. ziaren ikry. Ikra składana jest w jednej porcji. Ich średnica wynosi około 2 mm. Wylęg następuje po 29-31 dniach. Larwa po wykluciu mierzy około 8,6 mm. Dojrzałość płciową ryba ta osiąga między trzecim a czwartym rokiem życia. Dożywa do ponad 10 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Żywi się bezkręgowcami (owadami, ich larwami, mięczakami, skorupiakami), ikrą innych ryb, a także roślinnością.