W ostatnich stuleciach obszar występowania jesiotra ostronosego radykalnie się zmniejszył. Współcześnie jesiotr ostronosy występuje wyłączenie w rzekach i u wybrzeży zachodniej Ameryki Północnej. Dawniej spotykany był od Labradoru w Kanadzie po Florydę w USA, obecnie jego populacja zajmuje znacznie mniejszy obszar. Jesiotr ostronosy występował w Bałtyku lecz został całkowicie wytępiony w połowie XX w. Od 2004 r. trwa w Polce projekt reintrodukcji tego gatunku.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Jesiotr ostronosy należy do rodziny jesiotrowate (Acipenseridae). Rostrum jest spłaszczone. Otwór gębowy leży po spodniej stronie. Ciało jest wydłużone. Linia boczna wyraźna. Głowa i grzbiet są niebiesko czarne lub oliwkowo brązowe. Boki są jaśniejsze. Spód jest białawy. Skóra pokryta jest tarczami kostnymi. Tarcze kostne są owalne. Płetwa grzbietowa przesunięta do tyłu. Płetwa ogonowa niesymetryczna, górny jej płat jest wysoki oraz długi.

Biologia

Jesiotr ostronosy jest gatunkiem anadromicznym – odbywa sezonowe migracje w celu dobycia tarła ze słonych wód morskich do słodkich rzek przybrzeżnych. Dorosłe osobniki zamieszkują płytkie wody morskie szelfu kontynentalnego. Młode ryby jakiś czas po wylęgu spędzają w dobrze natlenionych wodach rzek, a następnie płyną w kierunku oceanu. Występuje pojedynczo lub w małych grupach. Rozród odbywa się od marca do sierpnia. Samice przystępują do rozrodu co 3-5 lat, samce co 1-5 lat. Tarło trwa od 9 do 23 dni. Samice osiągają dojrzałość płciową przy masie ciała 50-110 kg. Samce dojrzewają przy masie 30-45 kg. Jedna samica może złożyć w ciągu roku do 8 milionów ziaren ikry. Rozród ma miejsce na podłożu skalnym, żwirowym. Średnica ikry wynosi 2,5 mm. Ryba długowieczna, żyje do 60 lat. Jesiotr ostronosy żywi się dennymi bezkręgowcami (mięczakami, skorupiakami i owadami) oraz drobnymi rybami. Na liście IUCN jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II).