Kot błotny należy do rodzinykotowate (Felidae). Jest kotem średniej wielkości. Reprezentują go trzy podgatunki różniące się nieco wyglądem. Jego ubarwienie i wielkość ciała są zmienne. Typowa barwa ciała płowa bądź rudawa. Uszy spiczaste, zakończone pędzelkami. Nogi są stosunkowo długie. Samce są większe i cięższe od samic.
Kot błotny jest spotykany w różnorodnych siedliskach związanych z wodą. Zamieszkuje dolinyrzek, obszary bagienne, podmokłe lasy, oazy na pustyniach i nadwodne zarośla. Potrafi przystosować się do życia na obszarach rolniczych. Występuje głównie na nizinach, choć w górach obszar występowania sięga 2500 m n.p.m. Prowadzi dzienny tryb życia. Jest samotnikiem. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Wpisany do konwencji CITES (załącznik II). Zagraża mu utrata siedlisk. W wielu krajach tępiony przez rolników oraz zabijany dla futra.
Kot błotny może przystępować do dwóch miotów w roku. Ruja odbywa się między styczniem a marcem. Ciąża trwa 64-66 dni. Samica rodzi w ukryciu, w norze, wśród roślinności, korzeni, w wydrążonych drzewach. W jednym miocie rodzi się od 3 do 5 młodych. Młode po urodzeniu ważą od 43-160 g. Potomstwo przychodzi na świat ślepe. Po prawie dwóch tygodniach otwierają oczy. Po trzech miesiącach młode odstawiane są od mleka i przechodzą na pokarm stały. W pełni usamodzielniają się po 9 miesiącach. Samce choć zwykle nie uczestniczą w odchowie, to mogą brać udział w opiece nad potomstwem. Dojrzałość płciową osiąga między 1 a 2 rokiem życia. Żyje do 14 lat.
