Kumak nizinny to niewielki płaz o drobnej budowie ciała, na pierwszy rzut oka przypomina ropuchę. Ciało jest silnie spłaszczone, oczy niewielkie a głowa spłaszczona i mała. Skóra na grzbiecie z dużymi gruczołami jadowymi i śluzowymi. Ubarwienie grzbietu niepozorne, przeważnie szarobrązowe lub oliwkowe z różnymi odcieniami. Strona brzuszna jasnopopielata z licznymi, jaskrawoczerwonymi plamami i niewielkimi, białymi plamkami na bokach ciała.

1. Występowanie
2. Środowisko i tryb życia
3. Rozmnażanie
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Kumak nizinny zasiedla większą cześć obszarów nizinnych Europy środkowej i wschodniej. Na wschodzie dochodzi do Uralu a na północy do południowych krańców Półwyspu Skandynawskiego. W Polsce spotykany w całym kraju, nie jest jednak gatunkiem pospolitym.

Środowisko i tryb życia

Kumak nizinny występuje na nizinach i jest silnie związany z wodą. Występuje w zbiornikach wodnych o stojącej wodzie, począwszy od jezior, stawów czy starorzeczy aż po okresowo wysychające kałuże, koleiny czy rowy melioracyjne.  Praktycznie całe życie związany jest z jednym zbiornikiem, w którym przebywa od wiosny do jesieni i w którym odbywa gody. O ile zasiedlany zbiornik wyschnie, podejmuje krótkie wędrówki w poszukiwaniu nowego, przy czym czystość wody ani rozmiar zbiornika nie ma specjalnego znaczenia. Jego aktywność jest bardziej uzależniona od warunków pogodowych niż od pory dnia. Zimuje na lądzie, przy czym wodę opuszcza dopiero późną jesienią, gdy jej temperatura spada poniżej 10 stopni C.  Podobnie jak inne płazy najczęściej zimuje w różnego rodzaju norach i rozpadlinach, niekiedy także w piwnicach.

Rozmnażanie

Kumak nizinny rozpoczyna gody dopiero w kwietniu a towarzyszą im głośne dźwięki „kum” wydawane przez nawołujące samce. Samica składa do 300 jaj w pakietach po kilkanaście sztuk, przyczepianych do roślin wodnych.  Wylęg kijanek następuje już po upływie kilku dni a metamorfoza ma miejsce zazwyczaj o lipca do października (wpływa na to zasobność pokarmu i temperatura wody). Po przerażeniu młode kumaki pozostają w wodzie aż do jesieni, kiedy to podobnie jak starsze osobniki szukają na lądzie miejsc do zimowania.

Pokarm