ŁASICA DŁUGOOGONOWA. Ssak. Zwierzę - łasica długoogonowa, łasica długoogoniasta
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Strunowce Kręgowce Ssaki Drapieżne Łasicowate Mustela Łasica długoogonowa
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Łasica długoogonowa (Mustela frenata)

Nazywana/y także: łasica długoogoniasta
Łasica długoogonowa, fot. shutterstock
Spis treści
Biologia

Łasica długoogonowa to gatunek o największym zasięgu ze wszystkich przedstawicieli rodziny łasicowatych występujących na półkuli zachodniej. Wiąże się z tym niebywała plastyczność ekologiczna – łasica długoogonowa występuje zarówno w borealnych lasach szpilkowych, jak i na preriach, lasach tropikalnych i obszarach porośniętych podzwrotnikową roślinnością twardolistną. Ze względu na swój olbrzymi zasięg występowania nie jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem w skali globalnej (status LC – gatunek najmniejszej troski – na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych IUCN). Lokalnie może być jednak gatunkiem narażonym lub nawet zagrożonym – dotyczy to niektórych stanów USA.

Wygląd

Łasica długoogonowa ma wygląd typowy dla przedstawicieli swojej rodziny. Najbardziej przypomina występującego również w Polsce gronostajaKanadzie. Łasica długoogonowa różni sie od gronostaja przede wszystkim wielkością (jest nieco większa i masywniejsza), a także stosunkowo dłuższym ogonem (stąd polska nazwa). Północne populacje łasicy długoogonowej, podobnie jak gronostaje, sezonowo zmieniają barwę futra, które na zimę staje się śnieżnobiałe (oprócz kruczoczarnych, wydłużonych włosów na końcu ogona). Populacje bardziej południowe utrzymują stały kolor futra przez cały rok, tj. różne odcienie brązowego na wierzchu ciała i wyraźnie odgraniczony obszar jaśniejszego futra na spodzie ciała, zaczynający się na podbródku i rozciągający aż do podbrzusza. U niektórych podgatunków zamieszkujących południe USA, Meksyk i Amerykę Środkową występują też jaśniejsze plamy w regionie twarzowym. Łasica długoogonowa osiąga 30-55 cm długości ciała (przedział jest szeroki ze względu na duże zróżnicowanie w obrębie gatunku). Samce łasicy długoogonowej są z reguły większe od samic.

Występowanie

Łasica długoogonowa występuje od środkowej Kanady przez praktycznie cały obszar Stanów Zjednoczonych i Ameryki Środkowej aż po Andy w Ekwadorze i Boliwii i północno-wschodnie atlantyckie wybrzeże Ameryki Południowej (Wenezuela). W Ameryce Północnej nie można jej spotkać jedynie na wybitnie pustynnych obszarach pustyni Sonora.

Tryb życia

Łasica długoogonowa jest niewielkim, bardzo aktywnym drapieżnikiem. Żeruje zarówno w dzień, jak i w nocy i jest bardzo plastyczna ekologicznie, zajmując najróżniejsze siedliska. Łasica długoogonowa nie jest zwierzęciem społecznym – osobniki żyją samotnie na swoich terytoriach, a samce i samice spotykają się wyłącznie w okresie rozrodu. Wielkość terytorium łasicy długoogonowej może być bardzo zróżnicowana w zależności od dostępności pokarmu (od 10 do 160 hektarów). Centralnym miejscem terytorium jest nora, zazwyczaj przejęta po innym ssaku.

Odżywianie

Łasica długoogonowa ma szerokie spektrum pokarmowe, ale jej podstawowym pokarmem są różne gatunki gryzoni, przede wszystkim z rodziny nornikowatych. Ze względu okresowe fluktuacje w ich liczebności, lokalnie liczebność łasic długoogonowych również może przechodzić z okresów wysokiego do skrajnie niskiego zagęszczenia (aż do lokalnego wymarcia populacji). Łasica długoogonowa jest gatunkiem bardzo plastycznym i w razie potrzeby może żywić się bardzo różnymi rodzajami ofiar, od królików po ptaki i padlinę, przez co jej cykle populacyjne są mniej widoczne niż u spokrewnionych gatunków łasicowatych.

Rozmnażanie i rozwój

Łasica długoogonowa rozmnaża się w sezonie wiosenno-letnim, aczkolwiek samce mogą być aktywne płciowo przez praktycznie cały rok. Sezonowość rozrodu jest znacznie bardziej widoczna u północnych populacji gatunku niż u tych żyjących w klimacie równikowym czy podrównikowym. Samce wyszukują w lecie receptywne samice, wędrując po swoim terytorium i rozpoznając je po zapachu ich moczu. Po trwającej 3-4 godziny kopulacji partnerzy rozchodzą się, bardzo rzadko przebywają razem jeszcze przez kilka godzin czy dni. Po ok. 68 dniach od zapłodnienia zarodki przestają się rozwijać; ten okres opóźnionej implantacji trwa nawet 7-8 miesięcy. Po implantacji dalszy rozwój zarodków trwa ok. 25 dni, po czym samica rodzi na wiosnę 4-5 początkowo nagich i ślepych młodych. Samica opiekuje się młodymi przez 11-12 tygodni, po czym młode rozpoczynają samodzielne życie. Samice dojrzewają płciowo jeszcze w tym samym roku, natomiast samce dopiero w drugim roku życia.

Bibliografia
  1. Sheffield SR, Thomas HH (1997); "Mustela frenata. Mammalian Species 570: 1-9. American Society of Mammalogists."; https://academic.oup.com/mspecies/issue/number/570; 1997;
  2. NatureServe Explorer (2020); "Mustela frenata Long-tailed Weasel. Conservation status in North America"; https://explorer.natureserve.org/Taxon/ELEMENT_GLOBAL.2.100836/Mustela_frenata; 2020-10-02;
  3. Severson, J (2004); "Mustela frenata - Long-Tailed Weasel. University of Wisconsin Stevens Point: Vertebrate Collection."; https://www.uwsp.edu/biology/VertebrateCollection/Pages/Vertebrates/Mammals%20of%20Wisconsin/Mustela%20frenata/Mustela%20frenata.aspx; 2020-10-02;
  4. Helgen, K. & Reid, F. 2016; "Mustela frenata. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T41654A45213820"; https://www.iucnredlist.org/species/41654/45213820; 2020-10-02;
4.8/5 - (16 votes)
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments