Ptak nieznacznie mniejszy od szpaka (Sturnus vulgaris). W naszym kraju jest skrajnie nielicznym gatunkiem lęgowym, wędrownym, średnio licznym na przelotach. Gatunek towarzyski. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Gatunkiem podobnym jest samotnik (Tringa ochropus).

1. Wygląd
2. Występowanie
3. Biotop
4. Lęgi
5. Pokarm
6. Systematyka
7. Galeria zdjęć

Wygląd

Tęczówka oczna ciemnobrązowa. Jasna obrączka oczna. Brew biała, sięgająca za oko. Dziób prosty, ciemnobrązowy. Głowa, szyja, pierś oraz boki ciała kreskowane. Spód ciała oraz kuper białe. Ogon prążkowany. Nogi zielonożółte. W lecie u osobników dorosłych wierzch ciała brązowy, w białe oraz płowe plamki. W zimie szata jaśniejsza, szarobrązowa. U osobników młodocianych wierzch ciała jest drobno, gęsto, jasno plamkowany, a pierś jest słabo kreskowana. W locie nogi wyciągnięte za ogon.

Występowanie

Obszar występowania łęczaka znajduje się w północnej Eurazji. Zamieszkuje kraje skandynawskie, kraje bałtyckie, Polskę, Czechy, Białoruś, Ukrainę, Rosję, północny Kazachstan, północną Mongolię i północne Chiny. Na zimowiska migruje do Afryki, południowej Azji, Australii i Oceanii.

Biotop

Gniazduje na śródleśnych obszarach podmokłych: bagnach, mszarach, lasach łęgowych, wrzosowiskach i rozlewiskach rzek. Zimą spotykany jest na otwartych przestrzeniach.

Lęgi

Gatunek monogamiczny. Gnieździ się na ziemi, w gęstej roślinności. Gniazdo wyścielone jest suchymi liśćmi oraz łodygami. Może się także gnieździć na drzewach, w opuszczonych gniazdach innych ptaków. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Samica składa 3-4 oliwkowe, brązowo plamkowane jaja. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi 22-23 dni. Młode szybko się usamodzielniają. Opiekę nad pisklętami pełni tylko samiec. Po 28-30 dniach młode stają się lotne. Dojrzałość płciową osiąga w pierwszym roku życia.

Pokarm

Żywi się bezkręgowcami (owadami, ich larwami, pajęczakami, skorupiakami, mięczakami), kręgowcami (małymi rybami, płazami), a także pokarmem roślinnym (nasionami). Pokarm zdobywa poprzez sondowanie dziobem mokrego podłoża.