Polska nazwa tego ptaka nawiązuje do płytki na czole. Łyska, podczas pływania delikatnie podryguje głową, nurkuje z wyskoku, gdy wraca na powierzchnię unosi się jak korek.
Łyska charakteryzuje się małą, czarną głową z białym dziobem i płytką czołową. Tułów krępy, łupkowoszary z krótkim ogonem. Palce są długie z karbowanymi płatkami skórnymi. Nieco mniejsza od krzyżówki. Podobna do niego łyska czubata w okresie godowym ma ciemnoczerwone guzki na czole, po za tym okresem można je rozróżnić kształtem upierzenia na boku szczęki. Nie ma dymorfizmupłciowego. Pisklę jest czarne z czerwono-niebieską głową oraz żółtobrązową krezą bez białej płytki rogowej. Podczas lotu łyski widoczny jest biały pas na tylnym brzegu skrzydeł.
Występowanie
Podgatunek nominatywny zamieszkuje Europę, północne obszary Afryki oraz Azję środkową i południowo-wschodnią. Trzy pozostałe podgatunki występują na Jawie, Nowej Gwinei, Australii i Tasmanii oraz na Nowej Zelandii.
Biotop
Łyska najchętniej zamieszkuje zbiorniki wodne z szerokim pasem roślinności brzegowej. Wybiera stawy, jeziora, starorzecza i rzeki o powolnym nurcie. Ptaki zimujące w Polsce wybierają niezamarzające wody, podgrzewane, często znajdujące się w miastach.
Lęgi
Gniazdo zakładają na płytkiej wodzie w nadbrzeżnych szuwarach. Ma ono postać wysokiego kopca usypanego z zebranych w okolicy roślin. Samiec ponadto buduje gniazda zapasowe mogące być miejscem odpoczynku i noclegu. Łyski składają od 5 do 15 szarobrązowych, nakrapianych jaj. Pisklęta wykluwają się po 21-24 dniach wysiadywania. Młode szybko opuszczają gniazdo i uzyskują lotność po około 8 tygodniach.
Pokarm
Łyska nie jest wybredna. Skład jej jadłospisu zależy od dostępności pokarmu. W jej diecie dominuje pokarm roślinny, kłącza trzcin, nasionatraw i wszelkie rośliny wodne. Często żywi się także ikrąryb, bezkręgowcami oraz drobnymi kręgowcami i skrzekiemżab, okazjonalnie małymi rybkami, a zimą zjada małże ale nie gardzi też odpadkami komunalnymi. Łyska w celu zdobycia pokarmu potrafi zanurkować na głębokość 6,5 metra.