Pasikonik zielony zamieszkuje klimat umiarkowany i ciepły od Europy Zachodniej po środkową Azję. W Europie zasięg występowania pasikonika na północ sięga południowej Wielkiej Brytanii i południa Skandynawii, na południu najdalej zamieszkuje północną Afrykę i Bliski Wschód.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

U pasikonika zielonego głowa duża. Oczy złożóne. Czułki długie i cienkie. Aparat gębowy typu gryzącego. Barwa ciała opalizująca, zielona, bądź żółtawa. Na grzbiecie (przedpleczu) znajduje się ciemnobrązowy pas. U samców narząd strydulacyjny ciemny. Nogi długie, skoczne. Skrzydła sięgają za odwłok. Pierwsza para skrzydeł wąska, wydłużona i schitynizowana, druga para szeroka, błoniasta. Tylne odnóża skoczne, wyposażone w krótkie, ciemne kolce. Występuje dymorfizm płciowy. Samice posiadają dosyć długie pokładełko. Ponadto samice są nieco większe od samców. Gatunkiem podobnym jest m.in. pasikonik śpiewający (Tettigonia cantans), rozróżniany po krótszych skrzydłach.

Biologia

Pasikonik zielony występuje na otwartych przestrzeniach łąk, pól, pastwisk, stepów i w ogrodach. Przebywa w krzewach i na drzewach. Aktywny od popołudnia do świtu. W słoneczne dnie samce wydają donośne (słyszane do 50 m) dźwięki, są to sygnały płciowe, wydawane za pomocą narządów strydulacyjnych. Porusza się krocząc, skacząc lub latając. Przechodzi przeobrażenie niezupełne. Do rozrodu przystępuje w lecie. Dorosłe spotykane są od czerwca do października. Samica za pomocą pokładełka składają jaja do ziemi. Jaja pozostaną w ziemi do następnego roku. Samica może złożyć pojedynczo lub w kupkach od 70 do 100 podłużnych jaj. Zimuje w stadium jaja. W następnym roku (w kwietniu) pojawiają się nimfy, żyjące początkowo na niskiej roślinności. Jest wszystkożerny. W jego diecie znaleźne można bezkręgowce, głównie owady i ich larwy (zjada również inne pasikoniki) oraz pokarm roślinny.