Pchła ludzka spotykana jest niemal na całym , prócz obszarów polarnych. W największej liczbie zamieszkuje środkową i wschodnią Afrykę.
- Budowa
- Biologia
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Drobny . Głowa mała, hipognatyczna. Czułki krótkie, trójczłonowe. Aparat gębowy kłująco – ssący. Ciało silnie bocznie spłaszczone, pokryte twardym
oskórkiem. Na całym ciele występują szczecinki. Odwłok pięcioczłonowy.
Skrzydła nie występują.
Barwa ciała brunatna. Posiada trzy pary odnóży. Tylna para odnóży jest skoczna. Samice są większe od samców.
Larwy różnią się wyglądem od postaci dorosłych, ciało
robakowate, bez odnóży, aparat gębowy jest typu gryzącego.
Pchły ludzkie znaleźć można nie tylko na ciele ludzi i innych
kręgowców, ale także przebywają w rożnych miejscach często odwiedzanych przez - legowiskach, gniazdach, ludzkich łóżkach. Najczęściej spotykane są w gorącym
klimacie tropikalnym. Obecnie stała się dosyć rzadka. Porusza się krocząc lub skacząc. Może skakać na duże odległości, do 2 m. Najliczniejsza w lecie i na jesień. Przechodzi przeobrażenie zupełne. Samica maksymalnie składa do 450
jaj. Jednorazowo samica może złożyć 4-5 jaj. Jaja są białe, owalne i mierzą ok. 0,5 mm. Jaja składane są w szpary podłóg, w dywanach, posłaniach zwierząt, na materacach. Po kilku (4-6) dniach wylęgają się larwy. Długość larwy wynosi ok. 0,6 mm.
Rozwój larw trwa od dwóch do czterech tygodni. Po tym czasie przepoczwarza się. Po kolejnych kilku
dniach przeobrażają się w postać dorosłą.
Pasożyt zewnętrzny. Dorosłe pasożytują na kręgowcach (głównym żywicielem jest
człowiek,
żerują także na
zwierzętach domowych i
dzikich: , ). Larwy żywią się resztkami
organicznymi. Dorosłe owady
żyją do kilku miesięcy.
