Peluga występuje w Rosji, w prawie wszystkich dopływach Oceanu Arktycznego. Poza miejscem naturalnego występowania wsiedlona została do rzek i zbiorników wodnych na wielu stanowiskach w Europie i środkowej Azji. W Polsce introdukowana została do wielu jezior, głównie na północnym-wschodzie.
Głowa mała. Otwór gębowy końcowy. Szczęka górna niekiedy nieznacznie wysunięta nad szczękę dolną. Ciało wysokie, wydłużone, dwubocznie spłaszczone. Ubarwienie głowy, grzbietu oraz płetw ciemne. Boki ciała oraz brzuch jasne, ze złotym połyskiem. Ciało ciemno plamkowane. Linia boczna jest pełna. Łuski cykloidalne. Płetwa grzbietowa umiejscowiona w środkowej części ciała. Występuje płetwa tłuszczowa. Płetwy brzuszne rozpoczynają się na wysokości płetwy grzbietowej. Płetwa ogonowa mocno wcięta, jej trzon mocno zwężony od płetwy odbytowej. Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony. W okresie rozrodu szata jest intensywniejsza u samców. Głowa oraz grzbiet przybierają turkusowy odcień. Ponadto występuje wysypka tarłowa. Mniejsze osobniki mogą być mylone z sieją bądź sielawą.
Biologia
Zamieszkuje bardzo różnorodne środowiska - rzeki, jeziora i słonawe zatoki morskie. Rozród odbywa się w miejscu o piaszczysty, żwirowym lub kamienistym podłożu. Tarło rozpoczyna się od listopada do grudnia. Samica składa od 3 do 175 tys. ziaren ikry. Ikra jest mała, barwy żółtej. Średnica jaj wynosi od 1,2-1,5 mm, a gdy napęcznieje osiąga około 2 mm. Rozwój trwa od 3 do 4 miesięcy. Larwa po wykluciu mierzy około 6-8 mm. Dojrzałość płciową osiąga od drugiego do szóstego roku życia, w zależności od warunków środowiska W Europie między drugim a trzecim rokiem życia, przy odpowiedniej masie ciała wynoszącej około 250 g. Żyje do 13-14 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Pożywia się planktonem, z dominacją skorupiaków, a także larwami owadów, oraz mięczakami.
