Pingwin skalny należy do rodziny pingwiny (Spheniscidae). Głowa oraz wierzch ciała są czarne. Spód jest biały. Tęczówka jest czerwona. Dziób jest krótki ale masywny, barwy pomarańczowej. Nad okiem występują żółte pióra tworzące brew. Nogi są krótkie, jasnoróżowe. Samice są mniejsze ale podobnie barwione. Gatunkiem podobnym jest pingwin długoczuby (Eudyptes moseleyi).

1. Występowanie
2. Biotop
3. Lęgi
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Pingwin skalny zakłada kolonie rozrodcze na wyspach południowego Atlantyku i południowego Pacyfiku głównie w rejonie Chile i Argentyny, na wyspach południowo-wschodniego Pacyfiku na południe od Nowej Zelandii oraz w południowym Oceanie Indyjskim.

Biotop

Pingwin skalny zakłada kolonie rozrodcze na wyspach u podnóża klifów, na szczytach nadmorskich wzniesień, a czasem w głębi lądu. Wykopują nory w miejscach o skalistym podłożu z niewysoką roślinnością i kępami traw. Dorosłe pingwiny spędzają większość życia w otwartych arktycznych wodach oceanów. Jego liczebność maleje. Na liście IUCN ma status gatunku narażonego na wyginięcie (kategoria VU). Głównymi zagrożeniami są zmiana klimatu, zanieczyszczanie środowiska oraz wprowadzone drapieżniki.

Lęgi

Pingwin skalny gnieździ się w dużych koloniach. Co roku powraca na to samo miejsce lęgowe. Do koloni lęgowych powraca w październiku. Gniazdo jest pokryte roślinnością oraz kamieniami. Jest gatunkiem monogamicznym. Samica składa dwa jaja. Pierwsze jajo jest zwykle mniejsze od drugiego i zwykle jest tracone. Inkubacja trwa 32-35 dni. Oboje rodzice wychowują potomstwo. Młode po 3 tygodniach od wyklucia dołącza do żłobka. W wieku 66-72 dni młode się usamodzielnia. Dojrzałość płciową osiąga w czwartym roku życia. Żyje średnio do 10 lat.

Pokarm

Pingwin skalny żywi się zarówno bezkręgowcami (skorupiakami oraz głowonogami) jak i kręgowcami (rybami). Za pożywieniem nurkuje do 100 m.