Pławikonik sargassowy (Hippocampus guttulatus)

Pławikonik sargassowy występuje w wodach przybrzeżnych od Szetlandów na północy, przez wody Wysp Brytyjskich, Danii, Niemiec, Holandii, Belgii, Francji, Hiszpanii, Portugalii i Basen Morza Śródziemnego po Morze Czarne. Pławikonik sargassowy jest jednym z trzech gatunków europejskich pławikoników.

Pławikonik sargassowy należy do rodziny igliczniowate (Syngnathidae). Popularnie nazywany jest konikiem morskim. Głowa jest lekko wygięta w kierunku strony brzusznej. Pysk jest wydłużony, rurkowaty. Otwór gębowy jest mały. Ciało pokrywają płytki kostne (od 48 do 50). Barwa ciała jest różnorodna od żółtawej przez zielonkawą po czerwonawą, brązowawą do czarnej, z jasnymi plamkami. Jego ogon jest chwytny. Płetwy: ogonowa oraz brzuszne nie występują. Samca można odróżnić od samicy po obecności pod brzuchem torby lęgowej.

Pławikonik sargassowy zamieszkuje wody przybrzeżne, zatoki, laguny i ujścia rzek. Spotykany jest zwykle do około 15 m głębokości, ale sezonowo migruje na większe głębokości – do 30 m. Pławikoniki wykorzystują różnorodne siedliska morskie. Występują w miejscach o każdym rodzaju podłoża: obszary skaliste, piaszczyste, dno muliste i żwirowe. Obserwowane są na terenach porośniętych podwodną roślinnością i w pobliżu sztucznych struktur. Przebywa wśród glonorostów i trawy morskiej, gdzie może się ukryć. Pływa w pozycji pionowej. U pławikoników to samiec opiekuje się ikrą. Do rozrodu przystępuje od marca do października. Samica składa do 300 ziaren ikry. Samica przenosi ziarna ikry (za pomocą pokładełka) do torby lęgowej samca (znajdującej na brzuchu). Jaja są inkubowane w torbie lęgowej samca. Po 3-5 tygodniach samiec uwalnia młode. Larwa po wykluciu mierzy około 15 mm. Samce pławikonika dojrzewają płciowo przy 109 mm długości ciała. Żyje 4-7 lat. Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II). Pławikonik sargassowy żywi się skorupiakami oraz larwami i ikrą ryb. Swoje ofiary zasysa do jamy gardzielowej.