Pliszka cytrynowa to mały ptak, nieco większy od wróbla. Gatunek wędrowny. Do Polski zalatuje rzadko, ponadto kilkadziesiąt par gniazduje na północy.

1. Wygląd
2. Występowanie
3. Biotop
4. Lęgi
5. Pokarm
6. Systematyka
7. Galeria zdjęć

Wygląd

Tęczówka oczna u pliszki cytrynowej jest ciemna. Dziób spiczasty, ciemny. Szyja krótka. Sylwetka smukła. Wierzch ciała szary. Spód żółtawy. Na pokrywach skrzydeł dwa, białe paski. Ogon długi. Środkowe sterówki są czarne, a zewnętrzne z białymi brzegami. Pokrywy podogonowe jasne. Nogi długie, czarne. Na tylnym palcu długi pazur. Dymorfizm sezonowy i wiekowy dobrze zaznaczone. W lecie samce odróżnialne od samic po cytrynowo żółtej głowie oraz po czerni na karku. W zimie samce podobne do całorocznej szaty samic. Samice w jaśniejszej szacie z szarym ciemieniem, oraz z szarymi policzkami. Brew, podgardle i gardło są jasnożółte. Boki ciała szarawe. Osobniki młodociane podczas pierwszej zimy szaro ubarwione, brew, podgardle oraz gardło jasne, pokrywy uszne ciemniejsze, w późniejszych miesiącach widoczna żółć na brwi.

Występowanie

Pliszka cytrynowa występuje w Europie zachodniej oraz w centralnej i północnej Azji (od azjatyckiej Tundry po Himalaje). Część populacji osiadła lub koczująca. Populacje z północy migrują do południowej Azji. W Polsce nielicznie gniazduje na północy kraju.

Biotop

Pliszka cytrynowa zamieszkuje otwarte obszary podmokłe: torfowiska, bagna, doliny rzek, rozlewiska. Spotykana czasem w pobliżu osad ludzkich na podmokłych łąkach, zalewanych polach i pastwiskach. W górach do wysokości 4600 m. n.p.m.

Lęgi

Pliszka cytrynowa to gatunek monogamiczny. Samica buduje gniazdo, na ziemi, w ukryciu roślinności. Do jego budowy używa materiałów roślinnych (liści, mchów) dostarczonych przez samca, a wyściela je włosiem oraz piórami. Przystępuje do jednego bądź dwóch lęgów w roku. Samica składa od 3 do 6 nakrapianych jaj. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi około dwóch tygodni. Po wykluciu pisklęta pozostają średnio 13 dni w gnieździe.

Pokarm

Pliszka cytrynowa żywi się pokarmem zwierzęcym – bezkręgowcami (owadami, ich larwami). Pokarm zdobywa na ziemi bądź z powierzchni wody.