Raja siwa zamieszkuje wschodni Atlantyk od Wysp Brytyjskich na północy po południową Afrykę. Występuje także w zachodniej części Morza Śródziemnego, w Adriatyku oraz Morzu Egejskim. Spotykana jest również u wybrzeży Afryki po stronie Oceanu Indyjskiego u brzegów Mozambiku.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Ciało romboidalne, grzbietobrzusznie spłaszczone. Pysk długi i spiczasty. Oczy znajdują się na wierzchniej stronie ciała. Otwór gębowy, szczeliny skrzelowe (5 par) oraz nozdrza umiejscowione na spodniej stronie ciała. Strona wierzchnia szara, w białe plamy. Spód biały. Płetwy piersiowe silnie rozwinięte, z wklęsłymi krawędziami, zrośnięte z bokami głowy i ciałem, ostro zakończone. Dwie płetwy grzbietowe, oddzielone wyraźną przerwą, osadzone na końcu trzonu ogonowego. Płetwy ogonowa oraz odbytowa nie występują. Ogon jest krótszy niż całe ciało. Na ogonie występują trzy rzędy kolców. Młode po stronie wierzchniej czerwonobrązowe, niebiesko plamkowane, spód biały z ciemnobrązowym obrzeżem. U młodych powierzchnia ciała jest gładka.

Biologia

Siedliskiem rai siwej jest dno morskie od 30 m do głębokości 600 m. Zamieszkuje obszary o podłożu piaszczystym lub piaszczysto-skalistym. Ryba jajorodna. Do rozrodu przystępuje na wiosnę. Jaja składane są na piaszczyste lub muliste podłoże. Rocznie samica może złożyć od 55 do 156 jaj. Jaja otoczone są kapsułkami (z czterema wydłużonymi oraz spłaszczonymi końcami), o wymiarach 12–18 cm długości i 10-13 cm szerokości. Wylęg następuje po 18 miesiącach. Młode po wykluciu mierzą 30 cm długości i 13 cm szerokości. Dojrzałość płciową osiąga gdy osiągnie odpowiednie rozmiary ciała, w przypadku samic 130 cm, a w przypadku samców 120 cm. Wiek naturalnej śmiertelności jest nieznany. W związku z powolnym wzrostem, późnym dojrzewaniem gatunek wrażliwy na odławianie. Jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem (kategoria EN na liście IUCN). Drapieżna, żywi się mięczakami, skorupiakami oraz rybami.