Bałtycki podgatunek śledzi zamieszkuje głównie południową część Morza Bałtyckiego. Rzadziej jest spotykany w Zatoce Botnickiej.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Śledź bałtycki jest odmianą śledzia oceanicznego. Należy do najmniejszych śledzi spośród innych podgatunków. Głowa pozbawiona jest łusek. Otwór gębowy mały. Szczęka dolna wysunięta przed górną. Oko duże. Ciało smukłe, silnie dwubocznie spłaszczone, wrzecionowate. Brak linii bocznej. Ubarwienie ciała srebrzyste. Grzbiet jest nieco ciemniejszy. Łuski cykloidalne. Płetwa grzbietowa umiejscowiona w połowie grzbietu, przed nasadą płetw brzusznych. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Barwa płetw brzusznych oraz odbytowej biaława i prześwitująca. Płetwa grzbietowa i ogonowa ciemno ubarwione.

Biologia

Pływa w dużych ławicach. Żyje w toni wodnej do 250 m głębokości. W dzień pozostają bliżej dnia, w nocy zaś przy powierzchni. W zimie występuje na głębokościach od 70 do 100 m. Młodsze ryby przebywają na mniejszych głębokościach niż osobniki dorosłe. Do tarła przystępuje w zależności od rozmieszczenia, od wiosny (kwiecień-maj) do jesieni (sierpień-listopad). Na miejsce rozrodu wybiera płycizny (od 7 do 10 m), o żwirowym lub kamienistym podłożu. Samica składa ponad 100 tys. ziaren ikry. Złożone jaja opadają na dno. Ikra jest kleista, po opadnięciu przykleja się do podłoża (m. in. do roślinności lub kamieni). Wylęg następuje po 1 lub 2 tygodniach od złożenia. Larwa po wykluciu mierzy 5 do 8 mm. Upodobnia się do osobników dorosłych gdy osiągnie ok. 5 cm długości. Dojrzałość płciową osiąga między drugim, a trzecim rokiem życia. Żyje maksymalnie do 20-25 lat, zwykle jednak o wiele krócej, do 6-7 lat. Żywi się zarówno kręgowcami – larwami ryb jak i bezkręgowcami: skorupiakami.