W tradycyjnym rozumieniu sieja jest gatunkiem obejmującym wiele podgatunków zamieszkujących obszar Eurazji: od Europy Zachodniej, z Wyspami Brytyjskimi, po wschodnią Syberię oraz część Ameryki Północnej. Zamieszkuje głównie duże, głębokie jeziora o chłodnej wodzie. W związku z rozległym zasięgiem występowania i często wynikającą z tego faktu izolacją, podgatunki siei są mocno zróżnicowane pod względem form i biologii. Dlatego często podnoszona jest ranga wielu podgatunków do gatunków. Obecnie rozróżnia się wiele gatunków z gatunkiem nominatywnym (gatunkiem, od którego wywodzi się cała populacja) zamieszkującym jedynie dwa jeziora w pobliżu granicy Francji i Szwajcarii.

1. Budowa zewnętrzna
2. Odżywianie
3. Biologia
4. Systematyka
5. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Głowa mała, stożkowata. Duże oko. Źrenica z kątem skierowanym do przodu. Otwór gębowy dolny. Szczęka górna wysunięta nad szczęką dolną, jej koniec sięga przed przód oka. Szczęki bezzębne. Ciało wydłużone, dwubocznie spłaszczone. Linia naboczna pełna. Wierzch głowy oraz grzbiet w kolorach od zielonobrunatnego do szaroniebieskiego. Boki ciała oraz brzuch srebrzyste. Płetwy: ogonowa oraz grzbietowa ciemnoszare, pozostałe płetw jaśniejsze. Duże łuski. Posiada płetwę tłuszczowa (cecha typowa dla łososiowatych). Tworzy różne formy ekologiczne (różniące się między sobą rozmiarami i kształtem ciała). W okresie rozrodu u samców na głowie i tułowiu pojawiają się rogowe brodawki (wysypka perłowa).

Odżywianie

Pożywia się skorupiakami planktonowymi oraz dennymi bezkręgowcami. Wylęg oraz narybek siei pożywia się zooplanktonem. Do tarła przystępuje od listopada do grudnia. Rozród odbywa się w strefie litoralu z dnem piaszczystym bądź kamienisto-żwirowym.

Biologia

Samica składa od 30 tys do 50 tys. ziaren ikry. Wylęg przypada na marzec-kwiecień. Długość larw po wylęgu wynosi do 13 mm. Długość ciała jaką maksymalnie może osiągnąć wynosi 55 cm, a masa ciała dochodzi do 2 kg. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia.