Ze względu na trudność w oznaczeniu i podobieństwo ślinika wielkiego do innych ślimaków jego zasięg występowania nie jest dobrze poznany. Prawdopodobnie zamieszkuje głównie zachodnią i centralną Europę. Jego zasięg rozciąga się od Półwyspu Iberyjskiego po południową Skandynawię. Na wielu pozostałych obszarach Europy został zawleczony lub celowo wprowadzony do środowiska.
Budowa
Ślinik wielki należy do ślimaków nagich. Otwór gębowy znajduje się po spodniej stronie głowy. Otwór oddechowy umiejscowiony jest w przedniej części płaszcza, po prawej stronie. Grzbiet jest zaokrąglony, bez linii grzbietowej. Występują dwie pary czułków. Oczy znajdują się na szczycie dłuższej pary czułków. Ciało jest wydłużone. Ubarwienie ciała jednorodne, przeważnie czarne, po za tym pomarańczowe, rdzawe, brązowe, szare. Ciało pokryte jest śluzem. Muszla jest zredukowana. Gatunkiem bardzo podobnym jest ślinik luzytański (Arion lusitanicus).Biologia
Ślinik wielki spotykany jest w bardzo różnorodnych środowiskach. Występuje głównie w lasach i innych obszarach gęsto porośniętych roślinnością. Często jest szkodnikiem w ogrodach. Prowadzi lądowy tryb życia. Aktywny jest głównie w nocy oraz w pochmurny bądź deszczowe dni. Gdy jest zaniepokojony mocno kurczy swoje ciało. Do rozrodu przystępuje w lecie i na jesień. Występuje u niego hermafrodytyzm. Zapłodnienie jest krzyżowe. Składa do 500 jaj, do zagłębienia w ziemi. Jaja są półprzezroczyste, owalne i mierzą ok. 4 mm. Wylęg następuje po około dwóch tygodniach. Większość dorosłych osobników ginie po rozrodzie. Dojrzałość płciową osiąga między 5 a 12 miesiącem życia. Zimuje w stadium jaja, w ściółce, pod kamieniami. Hibernują również nieliczne osobniki dorosłe. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Dorosłe osobniki żyją do jednego roku. Śliniki wielki jest wszystkożerny. Żywi się pokarmem roślinnym, zwierzęcym oraz padliną.
.JPG){kind=link}