Jego barwy – czyli mieszanina brązów - doskonale wtapiają się w otoczenie, w którym żyje. Odnóża są jasne, bursztynowo-piaskowe, podobnie głowa. Odwłok jest nieco ciemniejszy, poprzecinany jasnymi, poprzecznymi pasami (są to łączenia poszczególnych segmentów odwłoka). Skrzydła w ich środowisku były zbędne, więc ich nie posiadają.Wprawdzie ciało jest nieduże (ok. 4 cm) lecz bardzo masywne. Całość pokryta jest niezwykle twardym, chitynowym pancerzem. Wyglądem trochę przypominają nasze Turkucie;  ich odnóża również nie są przystosowane do skakania, lecz do grzebania w ziemi. Takie samo zadanie ma ogromna, nietypowa głowa.Samice od samców można odróżnić po wielkości - lecz tutaj to samiec jest większy, co jest rzadkością w świecie owadów. Samica ma za to nieproporcjonalnie większy odwłok.

1. Występowanie
2. Pokarm
3. Rozród
4. Hodowla
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Ich angielska nazwa brzmi „Jerusalem cricket”, lecz nie są ani świerszczami, ani nie pochodzą z Jerozolimy. Szukać ich należy za oceanem, w Ameryce. Im dalej na południe, tym cieplej i lepiej.Lubią piaszczyste stoki oraz inne tereny pokryte luźną ziemią. Nie jest taki rzadki, jak początkowo sądzono – po prostu prowadzą nocny tryb życia, zaś w ciągu dnia ukrywają się przed ciekawskimi pod kamieniami, kawałkami leżącej kory itp.

Pokarm

Nie jest ani wegetarianinem, ani typowym mięsożercą. W skład diety wchodzą zarówno małe owady, jak i kiełki roślin, korzenie, oraz rozkładająca się materia. Wbrew plotkom, nie jest jadowity, a w polowaniu używa jedynie potężnych szczęk. Potrafi też dotkliwie ugryźć.Istnieją podejrzenia, że Stenopelmatus jest szkodnikiem; inne informacje z kolei przeczą temu, twierdząc że zjadają one duże ilości owadów i są dzięki temu pożyteczne. Ze względu na tryb życia jaki prowadzą, trudno jest im cokolwiek udowodnić, pozostaje więc domniemanie niewinności.

Rozród

Mało jest informacji na ten temat, gdyż tryb życia jaki prowadzą znacznie utrudnia obserwacje. Podobnie jak świerszcze, Stenopelmatus wydaje odgłosy podczas zalotów – każdy gatunek opracował inny kod. Po kopulacji, samica zagrzebuje się w ziemi na głębokość 15-20 cm i tam, w komorze, składa jaja. Rozwój jest z przeobrażeniem niezupełnym, tak więc larwy są miniaturką owada dorosłego.

Hodowla

Owady te raczej rzadko występują w hodowlach. Jeśli jednak będziemy już w ich posiadaniu, należy jak najwierniej odzwierciedlić ich naturalne środowisko. Na dno pojemnika należy wysypać grubą warstwę podłoża, najlepiej z dużą domieszką piasku. Nie powinno być mocno ubite. Jako pokarm najlepiej posłużą kiełki różnych roślin (np. traw), warzywa oraz drobne owady. Warto również umieścić sporo kryjówek, takich jak kawałki kory oraz kępki niskich traw, które zdecydowanie poprawią samopoczucie zwierzęcia.