Ptak nieco mniejszy od szpaka (Sturnus vulgaris). Do naszego kraju zalatuje sporadycznie. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Gatunkami podobnymi są skowronek (Alauda arvensis) oraz świergotek polny (Anthus campestris). Przyjmuje wyprostowane pozy, z wyciągniętą szyją.

1. Wygląd
2. Występowanie
3. Biotop
4. Lęgi
5. Pokarm
6. Systematyka
7. Galeria zdjęć

Wygląd

Tęczówka oczna ciemna. Obrączka oczna biała. Kantarek jasny. Brew jasna. Dziób mocny, brazowy, z jaśniejszą nasadą. Gardło jasne. Na bokach szyi ciemny klin. Grzbiet brązowy. Pierś oraz grzbiet ciemno kreskowane. Boki ciała oraz pierś płowe. Spód biały. Ogon długi. Zewnętrzne sterówki białe. Nogi długie, cielisto pomarańczowe. Tylny pazur bardzo długi. Brak wyraźnych różnic między obiema płciami. Osobniki młodociane przypominają dorosłe, różnią się białymi brzegami pokryw oraz lotek trzeciorzędowych.

Występowanie

Zamieszkuje zachodnią Azję: południowo-wschodnią Rosję, Mongolię, wschodni Kazachstan oraz północne i wschodnie Chiny. Zimuje głównie na półwyspie Indyjskim, Cejlonie, Nizinie Gangesu, półwyspie Indochińskim, Tajwanie i południu wysp Japonii.

Biotop

Występuje na otwartych obszarach stepów i łąk, często na terenach wilgotnych. Chętnie zasiedla pola uprawne i pastwiska.

Lęgi

Zwierzę gnieździ się na ziemi, pośród roślinności. Gniazdo w formie czarki, zbudowane jest korzonków i traw, a wyścielone jest włosiem. Przystępuje do jednego bądź dwóch lęgów w roku. Samica składa 4-5 jaj. Czas wysiadywania (głównie przez samice) wynosi 12-13 dni. Po 13-15 dniach młode stają się lotne.

Pokarm

W diecie świergotka szponiastego znaleźć można bezkręgowce (owady, ich larwy, pajęczaki) oraz pokarm roślinny (nasiona). Pokarm zdobywa na ziemi, a także chwyta go w powietrzu.