Świstak to zwierzę o krępej sylwetce, obdarzony krótkimi, w stosunku do reszty ciała, kończynami. Maj grube futro, barwy czerwonobrązowej, miejscami ciemniejsze. Barwa futra osobników młodych jest ciemniejsza, niż dorosłych. Długość ich ciała może wynosić do 82 cm, licząc w tym także ogon. Masa ciała uzależniona jest od pory roku i zaczyna się od ok. 2,5 kg po wybudzeniu się ze snu zimowego, do nawet 6 kg jesienią, kiedy najedzone świstacze rodziny powoli układają się do snu.

1. Występowanie
2. Środowisko i tryb życia
3. Rozmnażanie i rozwój
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

W Polsce świstaka można spotkać w Tatrach (reprezentuje je podgatunek Marmota marmota latirostris), gdzie przebywa pod opieką Tatrzańskiego Parku Narodowego, jako gatunek objęty ścisłą ochroną. Świstak zamieszkuje okolice Morskiego Oka, Doliny Pięciu Stawów, widziano go także w obrębie Doliny Gąsienicowej. W Europie występują także w Alpach, gatunek zasiedlono też w Apeninach.

Środowisko i tryb życia

Świstak osiedla się na wysokościach od 1600 do nawet 2050 m. n.p.m. Zamieszkuje nasłonecznione strony górskich stoków, ale także dna dolin. Jest zwierzęciem terytorialnym, żyjącym w grupach rodzinnych, które okresowo mogą łączyć się w większe kolonie (np. przed zimowym snem) lub rozdzielać na jeszcze mniejsze podgrupy, np. w czasie rozrodu. Zajmowane przez daną rodzinę terytorium, jest także znakowane przez jej członków za pomocą wydzieliny z gruczołów policzkowych oraz okołoodbytowych. W jednej rodzinie żyje kilka osobników, które spędzają ze sobą większość życia. Są aktywne za dnia, wspólnie żerują, ostrzegając się nawzajem przed nadchodzącym niebezpieczeństwem w postaci orłów czy rysi. Mają też swoje kryjówki. Nawet na bardzo twardym podłożu są w stanie wykopać nory, które latem służą jako schrony przed wspomnianymi drapieżnikami, zimą zaś (czasem nawet począwszy od końca sierpnia) pełnią funkcję okazałych legowisk. Zimowe legowiska, to rozgałęziony system korytarzy, zawierający specjalne komory gniazdowe wyścielone sianem. Wśród korytarzy znajduje się także specjalne miejsce, oddzielone od komory gniazdowej, gdzie świstaki wydalają odchody, Do snu zimowego układają się mniej więcej do połowy października.

Rozmnażanie i rozwój

Świstak to zwierzę monogamiczne. Ich gody rozpoczynają się po przebudzeniu ze snu zimowego i przypadają mniej więcej na marzec lub kwiecień, w zależności od tego, jak długa była zima. Podczas trwania rui, samce mogą walczyć ze sobą o dominację w grupie. Ciąża u samic trwa około 35 dni. W czerwcu na świat przychodzi 2-8 młodych. Małe świstaki są nagie i ślepe, w norze przebywają razem z matką ok. 1,5 miesiąca. Po dwóch miesiącach od urodzenia są w stanie jeść rośliny, tak jak ich rodzice. Gotowe do rozrodu stają się w wieku 3-4 lat. Długość życia tych sympatycznych zwierząt może wynosić nawet 18 lat.

Pokarm

Uzębienie świstaków przystosowane jest do pobierania pokarmu typowo roślinnego. Zwierzęta te posiadają silne, ostre i długie siekacze, które u młodych mają jasny, białawy odcień, zaś u osobników starszych przybierają barwę pomarańczową. Za ich pomocą świstaki mogą zgryzać świeże pędy różnych roślin, ale także kwiaty, nasiona, krzewy. Soczyste rośliny są dla nich źródłem wody.