Szablak krwisty (Sympetrum sanguineum)
Szablak krwisty to ważka średniej wielkości, należąca do rodziny Libellulidae. Występuje pospolicie w całej Europie i częściach Azji. Wyróżnia się charakterystycznym, krwistoczerwonym zabarwieniem odwłoka dorosłych samców.
Szablak krwisty występuje w klimacie umiarkowanym. Można go spotkać w całej Europie i zachodnich obszarach Azji. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się na wschodniej granicy do Syberii, a na południowej do Sahary. Szczególnie duże populacje mają siedliska w Niemczech, Czechach, Polsce, Rosji, Francji, Belgii, Bośni i Hercegowinie, Wielkiej Brytanii, Słowacji, Hiszpanii, Szwajcarii, Monako i Czarnogórze. Występuje także w krajach skandynawskich, takich jak Norwegia, Szwecja oraz Dania. Gatunek ten jest pospolity i obecnie nie grozi mu wyginięcie. Ma status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern) według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).
Szablak krwisty jest ważką średniej wielkości. Przeciętna długość ciała wynosi od 34 do 36 milimetrów, a rozpiętość skrzydeł może dochodzić do sześciu centymetrów. Szablaki krwiste są trochę mniejsze od siostrzanego gatunku – szablaków podobnych. U tego gatunku występuje wyraźny dymorfizm płciowy, samice różnią się wyglądem od samców. Dorosłe samce szablaka krwistego mają wyraźnie czerwony odwłok oraz głowę i brązowo-czerwony tułów. Samice oraz młode osobniki są mniejsze, a ich odwłok ma złoto-żółte zabarwienie z czarnymi plamkami. Spodnia część odwłoku samice jest biała. U samca odznaczają się również wyraźnie widoczne przydatki analne oraz wtórny aparat kopulacyjny. Przydatki analne są ciemnoczerwone i duże u dojrzałych osobników. U młodych ważek mają żółte zabarwienie i są mniejsze. Oczy samicy są brązowo-zielone, a samca czerwono-brązowe. U każdej ważki głowa jest bardzo dobrze wykształcona i ma dużą ruchliwość. Oczy są duże, o złożonej budowie, składają się w wielu tysięcy ommatidiów. Każde oko ma także trzy przyoczka. Czułki są krótkie, składają się z kilku segmentów i mają na sobie szczecinki. Szablaki krwiste, podobnie jak inne ważki, mają aparat gębowy typu gryzącego o mocnej konstrukcji. Tułów jest szeroki i dobrze rozwinięty. U obu płci odnóża są jednolicie czarne, co pozwala odróżnić szablaka krwistego od innych gatunków z rodzaju Sympetrum. Szablak podobny i szablak zwyczajny mają na odnóżach żółte paski. Na skrzydłach szablaka krwistego widoczna jest brązowa pterostygma, czyli znamię na przedniej krawędzi skrzydła. Podstawy skrzydeł mają pomarańczowy kolor. W identyfikacji tego gatunku pomocne są także dwie czarne plamki na ósmym i dziewiątym segmencie odwłoka. Odwłok zbudowany jest z dziesięciu segmentów i ma wyraźnie zaznaczone przewężenie w okolicy segmentu trzeciego i czwartego. Posiadają dwie pary żyłkowatych skrzydeł. Tylne skrzydło zazwyczaj składa się z czterech, maksymalnie pięciu, komórek.
Naturalnym siedliskiem szablaków krwistych są zbiorniki wodne, zarośla wzdłuż wolno płynących rzek i tereny zalewowe. W postaci dorosłej żyją zaledwie parę miesięcy. Starzenie się ważek można zaobserwować po zmianach w ich ubarwieniu – pod koniec życia kolory wyraźnie bledną, a skrzydła zaczynają się strzępić. Kopulacja zachodzi w powietrzu. Samiec przytrzymuje samicę za pomocą przydatków analnych podczas lotu nad wodą. Samica zrzuca jaja bezpośrednio na trawę, rośliny nadbrzeżne lub do wody. Samiec często lata wtedy w pobliżu i pilnuje oraz chroni samicę, przeganiając inne samce. Z jaj wykluwają się larwy, które spędzają rok pod wodą, polując na drobne organizmy wodne. Następnie wydostają się z wody i przeobrażają w osobniki dorosłe, czyli imagines. Dorosłe osobniki można spotkać od czerwca do listopada. Dorosłe szablaki krwiste spędzają większość dnia przyczajona na roślinach nadbrzeżnych, skąd mogą łatwo wypatrzyć zdobycz. Są gatunkiem drapieżnym, żywią się niewielkimi owadami (między innymi muchami i komarami) oraz pajęczakami. Często polują na latające owady, łapiąc je za pomocą sztywnych szczecinek na odnóżach. Potrafią doskonale latać oraz „zastygać” w powietrzu. Jest to tak zwany lot wiszący, kiedy owad unosi się w powietrzu, nie wykonując ruchów względem ziemi.