Ukwiał koński, to najbardziej pospolity ukwiał. Zamieszkuje wody przybrzeżne zachodniej Europy i północno-zachodniej Afryki. Jego zasięg rozciąga się od Morza Białego w północno-zachodniej Rosji po Wyspy Kanaryjskie. Występuje również w basenie Morza Śródziemnego. Największe zagęszczenie osiąga w pobliżu Wysp Brytyjskich.
Ukwiał koński ma ciało cylindryczne, które składa się z tarczy, pnia i stopy. Okolica gębowa spłaszczona w tarczę gębową. Otwór gębowy otoczony jest ramionami (czułkami). Wyposażony w 192 ramiona, zgrupowane w 6 okółkach. Ciało zakończone jest tarczą czepną, która przytwierdza się do podłoża. Barwa ciała jest intensywna, zwykle szkarłatnoczerwona, rzadziej brązowawa lub zielonkawa. U niektórych osobników występuje nieregularne zielone, żółte lub brązowe plamkowanie. Tuż pod ramionami posiada niebieskawe plamki – zawierające komórki parzydełkowe. Symetria zewnętrzna jest promienista.
Tryb życia
Ukwiał koński przytwierdza się do twardego podłoża - skał i kamieni. Spotykany do głębokości 20 metrów. W strefie pływów potrafi długo przetrwać poza wodą. Zamieszkuje wody słone, ale toleruje również zmienne zasolenie w pobliżu ujść rzek. Żyje pojedynczo. Prowadzi nocny tryb życia.
Odżywianie
Ukwiał koński jest drapieżny. W jego diecie znaleźć można kręgowce (drobne ryby) oraz bezkręgowce (mięczaki, skorupiaki oraz owady). Swoje ofiary chwyta ramionami i parzy jadem znajdującym się na ramionach. Po obezwładnieniu ofiary wciąga ją do otworu gębowego.
Rozmnażanie i rozwój
Ukwiał koński rozmnaża się płciowo oraz bezpłciowo. Jest organizmem rozdzielnopłciowym oraz hermafrodytycznym. Samiec wpuszcza nasienie do wody. Samica zasysa je otworem gębowym. Zapłodnienie następuje wewnątrz samicy. Z jaj rozwijają się larwy, które z czasem są wpuszczane do wody. Może posiadać do 100 zarodków. Początkowo larwy są planktoniczne. Po pewnym czasie larwy opadają na dno i przytwierdzają się do podłoża. Może również rozmnażać się na drodze partenogenezy. Żyje do 70 lat.
.jpg)
_mini.jpg "Ukwiał koński")
.jpg){kind=link}
