Wąż pończosznik to niewielki gatunek węża o smukłym ciele. Wyróżnia się kilkanaście podgatunków o nieco odmiennym ubarwieniu, osiągających rożną wielkość i zasiedlających inne tereny. Przeważnie na ciemniejszym ciemnobrązowym lub czarnym (rzadziej oliwkowym czy zielonkawym) tle występują trzy jasne, wąskie pasy biegnące przez całą długość ciała. W zależności od podgatunku pasy te mogą być białe, żółte, czerwone lub niebieskie. W naturze spotyka się także osobniki albinotyczne, melanistyczne (całe czarne) a także plamiste, pozbawione pasów. W hodowlach amatorskich na bazie podgatunków i ich wzajemnych krzyżówek powstało co najmniej kilka odmian barwnych. Samice są zawsze większe i bardziej korpulentne od samców.

1. Występowanie
2. Środowisko i tryb życia
3. Rozmnażanie
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Wąż pończosznik występuje na rozległym obszarze, rozciągającym się od południowej części Kanady, poprzez całe Stany Zjednoczone aż po północne tereny Meksyku. Poszczególne podgatunki zasiedlają różne obszary.

Środowisko i tryb życia

Najczęściej spotykany w wilgotnych okolicach takich jak mokradła, brzegi rzek i strumieni  a także torfowiska, obszary bagienne oraz wilgotne lasy. Duża liczba kryjówek i dostatek pokarmu skłania go do zasiedlania terenów podmiejskich, zdziczałych ogrodów a nawet śródmiejskich parków. Wszędzie tam występują chociaż niewielkie zbiorniki gdzie legną się płazy lub żyją ryby, ponadto sąsiedztwo człowieka sprzyja mniejszej presji ze strony drapieżników. Aktywny głownie o świcie a także wieczorem oraz w nocy, dzień spędza przeważnie w pobliżu kryjówki, wygrzewając się w promieniach słońca.

Rozmnażanie

Do godów dochodzi najczęściej niedługo po wybrudzeniu z hibernacji, węże tworzą wtedy liczne kłębowiska. Przeważnie z jedną samicą próbuje kopulować kilka-kilkanaście samców, które podążają za samica. Około 2,5-3 miesiące po kopulacji samica rodzi kilkanaście młodych (rekordowo nawet do 40 sztuk).

Pokarm

Podstawę diety węży pończoszników stanowią ryby oraz płazy (najczęściej kijanki i żaby).  Ofiary najczęściej nie dusza, lecz połykają żywcem, zaczynając od głowy. Dietę uzupełnia o bezskorupowe ślimaki oraz dżdżownice.