Wiosłonos amerykański występuje 22 stanach USA w zlewisku rzeki Missisipi. W związku z budową tam na dopływach Missisipi zasięg występowania tego gatunku zmalał o 4 stany. Wiosłonos amerykański został również introdukowany do dolnego Dunaju w Europie.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Wiosłonos amerykański należy do rzędu jesiotrokształtne (Acipenseriformes). Jedyny przedstawiciel rodzaju Polyodon. Jest gatunkiem bardzo charakterystycznym. Jego rostrum jest silnie wydłużone (stanowi 1/3 długości ciała), płaskie z owalnym końcem. Ciało jest wydłużone. Ubarwienie ciała jest zmienne, w szarych i brązowych tonacjach. Strona grzbietowa jest ciemniejsza od reszty ciała. Pokrywy skrzelowe pokryte są plamkami (w kształcie gwiazd). Oczy są małe. Otwór gębowy jest szeroki, wyposażony w parę wąsików. Tylna krawędź pokryw skrzelowych w formie długiego wyrostka. Łusek i płytek kostnych praktycznie brak. Płetwa ogonowa jest asymetryczna, heterocerkalna, jej dolny płat jest mniejszy od górnego. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.

Biologia

Wiosłonos amerykański zamieszkuje głównie słodkie wody dużych, głębokich (minimum 6 m głębokości), wolno płynących rzek. Spotykany jest sporadycznie w wodach słonawych u ujścia Missisipi. Preferuje mętną wodę. Do rozrodu wymaga dna żwirowego lub piaszczystego. Samice przystępują do tarła co dwa-trzy lata. Rozród odbywa się od kwietnia do czerwca, przy temperaturze wody powyżej 16 stopni Celsjusza. Samica składa od 80 do 600 tys. ziaren ikry. Ikra jest brązowawa. Jej średnica wynosi ok. 2,5-3 mm. Wylęg następuje po około 7 dniach. Larwy po wylęgu mierzą od 7,4 do 9,5 mm. Samce osiągają dojrzałość płciową w siódmym roku życia. Samice dojrzewają później, między trzynastym a czternastym rokiem życia. Ryba długowieczna, żyje do 55 lat. Wiosłonos amerykański jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (kategoria VU na liście IUCN). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II). Żywi się planktonem odfiltrowanym z wody.