Mała świstunka, wielkości strzyżyka (Troglodytes troglodytes). W kraju gatunek wędrowny, sporadycznie lęgowy oraz rzadko zalatujący. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Gatunkiem podobnym jest świstunka północna (Seicercus borealis), różniący się grubszym dziobem oraz brązowo-różowymi nogami. Wójcik wcześniej należał do rodziny pokrzewkowate (Sylviidae).

1. Wygląd
2. Występowanie
3. Biotop
4. Lęgi
5. Pokarm
6. Systematyka
7. Galeria zdjęć

Wygląd

Tęczówka oczna ciemna. Dziób cienki, z jaśniejszą żuchwą. Brew długa, biaława, zachodząca na czoło i rozszerzająca się za okiem. Słabo wyraźny, ciemny pasek oczny. Głowa stosunkowo duża. Wierzch zielonkawoszary. Spód brudnobiały. Na pokrywach skrzydeł jasny, dosyć krótki i wąski pasek. Nogi szarobrązowe. Brak wyraźnych różnic między płciami. Osobniki młodociane przypominają dorosłe.

Występowanie

Opisano kilka podgatunków wójcika, które zamieszkują obszar umiarkowanego klimatu Eurazji. Występują w pasie lądu od centralnej i północno-zachodniej Europy na zachodzie, po północne Chiny i południowo-wschodnią Rosję na wschodzie. Ponadto jego zasięg przebiega pasmami górskimi Tien-szan, Pamir, Hindukusz oraz przez Himalaje po środkowe Chiny. Spotykany jest również na Kaukazie i Elbrusie. Zimuje w Azji Południowej.

Biotop

Zwierzę zamieszkuje głównie lasy mieszane, rzadziej iglaste (ale zawsze z domieszką drzew liściastych). Chętnie przebywa w nadrzecznych lasach łęgowych. Ponadto spotykany jest w ogrodach i parkach.

Lęgi

Gnieździ się na ziemi, wśród roślinności. Gniazdo zbudowane jest z traw, liści, mchu, korzonków i wyścielone jest włosiem oraz piórami. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Samica składa od 3 do 7 białych jaj. Czas wysiadywania (przez samicę) wynosi 12-13 dni. Po dwóch tygodniach młode zyskują zdolność lotu.

Pokarm

Ptak owadożerny. Pokarm zbiera z roślinności oraz chwyta w locie.