Czapla złotawa (Bubulcus ibis)

Wstęp

Czapla złotawa to mała czapla, wielkości wrony siwej (Corvus corone). Do naszego kraju zalatuje wyjątkowo (stwierdzona 11 razy). Gatunek towarzyski. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Wygląd

Tęczówka oczna u czapli złotawej jest żółta. Dziób krótki. Dziób oraz nogi żółtoszare lub różowo pomarańczowe. Szyja stosunkowo krótka i gruba. Ubarwienie ciała białe. Tułów krępy. Brak wyraźnych różnic między obiema płciami. Samce są nieco większe od samic. W okresie godowym ciemię, pierś oraz płaszcz są pomarańczowe. Osobniki młodociane mają ciemne dziób i nogi.

Występowanie

Pierwotnie czapla złotawa występowała w niemal całej Afryce (prócz obszarów pustynnych). Obecnie gwałtownie rozszerzyła swój zasięg i zamieszkuje również południowo-zachodnią Europę, południową Azję, Australię i Oceanię, Nową Zelandię, oraz obie Ameryki prócz Kanady. Osiadła.

Biotop

Czapla złotawa zamieszkuje głównie obszary otwarte łąk i pastwisk – jest bardzo związana z hodowlą bydła. Występuje również na słodkowodnych jeziorach, bagnach, w dolinach rzek i terenach zalewowych.

Lęgi

Czapla złotawa jest gatunkiem monogamicznym. Gnieździ się w dużych koloniach, na drzewie. Na jednym drzewie może być do 100 gniazd. Gniazdo zbudowane jest z materiałów roślinnych (gałęzi, łodyg, pokryte trawą). Przystępuje do jednego, rzadziej dwóch lęgów w roku. Samica składa od 3 do 5 jasnoniebieskich jaj. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi 22-26 dni. Opiekę nad potomstwem pełnią oboje rodzice. Po 20 dniach młode opuszczają gniazdo. Po 30 dniach stają się lotne. Po 45 dniach młode stają się samodzielne. Dojrzałość płciową osiąga w drugim bądź w trzecim roku życia.

Pokarm

Czapla złotawa żywi się bezkręgowcami (owadami, pajęczakami, mięczakami, pierścienicami) oraz kręgowcami (rybami, płazami, gadami, pisklętami ptaków, drobnymi ssakami). Pokarm zbiera z ziemi, poród pasących się zwierząt gospodarskich lub w płytkiej wodzie.