Jaszczurka perłowa (Timon lepidus)

Wygląd

Jaszczurka perłowa należy do rodziny jaszczurkowate (Lacertidae). Jest dużą jaszczurką. Posiada masywną głowę. W ubarwieniu ciała dominuje zieleń przechodząca w szarości lub brązy. Na ciele występuje siatkowaty wzór. Boki ciała pokryte są niebieskimi plamami. Spód ciała jest jaśniejszy. Błony bębenkowe są duże i ciemne. Ogon jest bardzo długi, stanowi 2/3 długości ciała. Nogi są silne. Palce zakończone są zakrzywionymi pazurami. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samce są większe i masywniejsze od samic.

Występowanie

Jaszczurka perłowa występuje w południowo-zachodniej Europie. Zamieszkuje niemal cały obszar Portugalii, Hiszpanii, południową Francję i niewielki obszar na północnym-zachodzie Włoch – po Genuę na wschodzie (w okolicach Genui prawdopodobnie wymarła).

Środowisko i tryb życia

Jaszczurka perłowa zamieszkuje tereny otwarte i luźno porośnięte drzewami i krzewami. Spotykana jest w lasach sosnowych i dębowych, zaroślach, winnicach, gajach oliwnych, łąkach, terenach piaszczystych i skalistych. W środowisku występowania wymaga licznych kryjówek: krzewów, szczelin skalnych i nor innych zwierząt. Jej zasięg pionowy rozciąga się od poziomu morza do około 2500 m n.p.m. Prowadzi dzienny, naziemny tryb życia. Na liście IUCN jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT). Zagraża jej utrata siedlisk. Hibernacja trwa od października do marca.

Rozmnażanie

Jaszczurka perłowa jest organizmem jajorodnym. Do rozrodu przystępuje od kwietnia do czerwca. Samce są silnie terytorialne. Samica składa do dołka w ziemi od 5 do 22 jaj. Rozwój trwa 8-14 tygodni. Młode jaszczurki po wylęgu mierzą około 4-5 cm (bez ogona). Dojrzałość płciową osiąga w trzecim roku życia. Żyje do 15 lat.

Pokarm

Jaszczurka perłowa żywi się bezkręgowcami (owadami, mięczakami, pajęczakami) oraz zwierzętami kręgowymi (małymi ssakami, gadami, płazami oraz jajami ptaków). W jej diecie znaleźć można również pokarm roślinny (owoce).