Piewik podolski (Cicadetta concinna)

Występowanie

Zasięg występowania piewika podolskiego rozciąga się od centralnej Azji, przez Kazachstan i południową Rosję po południowo-wschodnią Europę. Gatunek ten ma kilka izolowanych, reliktowych stanowisk m.in. w Rumunii i Polsce . W Polsce znany jest jedynie z kilku stanowisk w Niecce Nidziańskiej.

Budowa

Piewik podolski, zwany również cykadą podolską należy do rzędu pluskwiaki (Hemiptera). Czułki ma krótkie. Oczy są stosunkowo duże, szeroko rozstawione. Ubarwienie ciała szaroczarne lub czarne. Tergity odwłokowe są w pomarańczowe pasy. Odnóża są pomarańczowo czarne. Posiada dwie pary skrzydeł. Na skrzydłach żyłki radialne są czarne. Na wierzchołku przednich skrzydeł występuje charakterystyczny, zygzakowaty wzór. Skrzydła w spoczynku układają się w daszek. Samica posiada pokładełko. Larwy są podobne do osobników dorosłych (choć brak u nich skrzydeł). Podobnym gatunkiem jest piewik gałązkowiec (Cicadetta montana), którego można odróżnić po braku zygzakowatego wzoru na skrzydłach.

Biologia

Piewik podolski jest gatunkiem stepowym. Preferuje miejsca dobrze nasłonecznione i porośnięte niską roślinnością. Spotykany na murawach kserotermicznych i wapiennych zboczach. Dorosłe latają od maja do lipca. Samce wydają w ciągu dnia głośne dźwięki w celu zwabienia samic. Piewik podolski przechodzi przeobrażenie niezupełne. Samica składa jaja w tkankach nadziemnych roślin zielnych. Larwy po wykluciu z jaj schodzą do ziemi. Występuje pięć stadiów larwalnych. Rozwój larw odbywa się pod ziemią. Trwa to od dwóch do trzech lat. Przeobrażenie odbywa się już na powierzchni ziemi. Piewik podolski w Polsce jest pod ochroną. W polskiej czerwonej księdze zwierząt jest gatunkiem narażony na wyginięcie (kategoria VU). Głównym zagrożeniem jest utrata siedlisk, w których żyje. Żywi się sokami roślin.