Pingwin długoczuby (Eudyptes moseleyi)

Wygląd

Pingwin długoczuby należy do rodziny pingwiny (Spheniscidae). Wierzch ciała jest łupkowo szary. Spód jest biały. Dziób jest pomarańczowy, mocny. Tęczówki są czerwone. Pasek brwiowy jest jasnożółty. Nogi są różowe. Obie płcie są podobne, ale samce osiągają większe rozmiary ciała. Gatunkiem podobnym jest pingwin skalny (Eudyptes chrysocome).

Występowanie

Znane kolonie rozrodcze pingwina długoczubego znajdują się na siedmiu wyspach południowego Atlantyku i południowego Oceanu Indyjskiego. Na Oceanie Atlantyckim występuje na wyspach Archipelagu Tristan da Cunha (Gough, Święta Helena, Wyspa Wniebowstąpienia oraz Tristan da Cunha). Mniejsza populacja zamieszkuje wyspy Francuskiego Terytorium Południowego na Oceanie Indyjskim.

Biotop

Pingwin długoczuby zakłada kolonie rozrodcze w bardzo różnorodnych siedliskach, są to siedliska otwarte (skaliste brzegi, brzegi porośnięte niewysoką roślinnością, zwykle trawiastą), jak i obszary porośnięte krzewami i kępami drzew. Jego liczebność maleje. Na liście IUCN jest gatunkiem zagrożonym wymarciem (kategoria EN). Do głównych zagrożeń zaliczyć można naturalnych i wprowadzonych wrogów, zmniejszenie bazy pokarmowej przez przełowienie oraz zanieczyszczanie środowiska.

Lęgi

Pingwin długoczuby powraca do koloni na przełomie lipca i sierpnia. Do rozrodu przystępuje we wrześniu. Jest gatunkiem monogamicznym. Rozmnaża się w dużych koloniach. Gniazdo wykonane jest z kamieni, gałązek. Samica składa dwa jaja. Drugie jajo jest większe od pierwszego. Opiekę nad potomstwem pełnią oboje rodzice. Wysiadywania trwa około 32-34 dni. Pingwin długoczuby osiąga dojrzałość płciową po czwartym roku życia. Żyje do 25 lat.

Pokarm

Pingwin długoczuby żywi się w głównej mierzę kręgowcami (rybami) oraz bezkręgowcami (mięczakami oraz skorupiakami). Pokarm zdobywa nurkując.