Potrzos (Emberiza schoeniclus)

Czasami mówi się o nim „trzcinowy wróbel” ze względu na pewne podobieństwo upierzenia i sylwetki. Jednak potrzos nie jest blisko spokrewniony z wróblem, zasiedla odmienny biotop, a jego głos nie ma nic wspólnego z ćwierkaniem – ostrzega wysokim „czii” lub „tsiij”, wabi „cie, cze”.

Wygląd

Dymorfizm płciowy jest zaznaczony wyraźnie. Samiec ma czarną głowę i śliniak, biały wąs łączący się z białą obrożą na karku, spód ciała szarobiały, wierzch ciemnobrązowy z czarnym kreskowaniem. W szacie spoczynkowej czerń brązowieje. Samica ma brązową głowę z jasno obwiedzionym policzkiem, pierś i boki z brązowym nalotem, wyraźnie kreskowane. Osobniki młodociane podobne do samicy, ale bardziej plamiste.

Biotop

Siedliskiem potrzosa są miejsca podmokłe, porośnięte trawą i wysoką, gęstą roślinnością zielną w sąsiedztwie trzcinowisk, zarośli wiklinowych i kęp wierzb.

Występowanie

Zamieszkuje Europę i znaczne obszary Azji. Populacje południowe i zachodnie są osiadłe, pozostałe – wędrowne. Zimowiska znajdują się w południowo-zachodniej Europie i północnej Afryce. W Polsce występuje na całym niżu, gniazduje nielicznie, ale miejscami (np.: pas pojezierzy) – licznie, a nawet bardzo licznie.

Lęgi

Wyprowadza 2 lęgi w roku, od końca kwietnia do czerwca. Gniazdo jest dobrze ukryte w kępie traw lub turzyc. Ma formę czary zbudowanej z suchych łodyżek roślin zielnych, pasemek liści trzcin, liści traw i turzyc. Wysłane jest trawami z domieszką włosia. Samica składa 4-6 jaj o zmiennym ubarwieniu, pokrytych plamkami i żyłkami. Wysiadują oboje rodzice przez 13 dni. Młode opuszczają gniazdo po 2 tygodniach.

Pokarm

Potrzos odżywia się nasionami traw i bylin, a w sezonie lęgowym także owadami i pajęczakami.