Rak sygnałowy (Pacifastacus leniusculus)

Występowanie

Rak sygnałowy naturalnie występuje w północno-zachodniej Ameryce Północnej, głównie w USA w stanach: Waszyngton, Oregon i Idaho. Został introdukowany do Kalifornii i Nevady oraz do Japonii i niemal całej Europy. Do polskich rzek pierwszy raz wprowadzony został w 1971 r. Spotykany jest w północnej części kraju.

Budowa

Rak sygnałowy należy do rzędu dziesięcionogi (Decapoda). Ciało składa się z głowotułowia oraz odwłoka, pokryte jest twardym, pancerzem o zmiennej barwie (od brązowej do czarnej) i gładkiej fakturze. Ciało jest wydłużone i grzbietobrzusznie spłaszczone. Na głowotułowiu występuje pięć par odnóży. Pierwsza para jest przekształcona w duże szczypce. U nasady szczypiec występuje charakterystyczna, jasna plama. Dolna strona kleszczy jest czerwona. Telson jest wachlarzowaty. Gatunkiem podobnym jest rak szlachetny (Astacus astacus). Rozróżnić go można od raka sygnałowego między innymi po guzkach na szczypcach.

Biologia

Rak sygnałowy występuje w różnorodnych siedliskach. Preferuje głównie strumienie i rzeki o stosunkowo dużym przepływie. Jest tolerancyjnym gatunkiem i spotykany jest również w dużych rzekach, zbiornikach wodnych i lekko zasolonych wodach. Najczęściej spotykany na dnie kamienistym. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Do rozrodu przystępuje we wrześniu. Jaja składane są miesiąc później. Samica może złożyć od 200 do 400 jaj. Jaja noszone są przez samicę pod jej odwłokiem. Młode raki wylęgają się na wiosnę. Wzrost ciała następuje poprzez linienie. Dojrzałość płciową między drugim a trzecim rokiem życia. Gatunek długowieczny, żyje do 20 lat. Wszystkożerny, w jego diecie znaleźć można zarówno pokarm roślinny (pędy roślin) jak i zwierzęcy – bezkręgowce (mięczaki, owady) oraz kręgowce (płazy, małe ryby).