Rekin polarny (Somniosus microcephalus)

Występowanie

Rekin polarny występuje w północnym Oceanie Atlantyckim. Zamieszkuje głównie wody przybrzeżne Ameryki Północnej, Grenlandii, Islandii, Europu Zachodniej do Francji na południu, wody Svalbardu, Ziemi Franciszka Józefa i Nowej Ziemi.

Budowa zewnętrzna

Rekin polarny należy do rzędu koleniokształtne (Squaliformes). Oczy są małe. Pysk jest krótki i zaokrąglony. Zęby w szczęce górnej są spiczaste oraz wąskie, natomiast w szczęce dolnej są szerokie i guzkowate. Ciało jest wrzecionowate. Barwa grzbietu ciemna (waha się od szarej przez brązową do czarnej). Spód ciała jest jaśniejszy. Na ciele mogą występować pasy lub plamy. Występują dwie, przybliżonych rozmiarów płetwy grzbietowe. Płetwy grzbietowe są małe. Posiada pięć par dosyć małych szczelin skrzelowych. Samce są nieco mniejsze od samic.

Biologia

Typowym siedliskiem rekina polarnego są morskie wody szelfu kontynentalnego i wody przybrzeżne wysp. Głównie występuje w płytkich wodach pływowych, ujściach rzek i zatokach. Spotykany jest maksymalnie na głębokości około 1200 m. Jest jednym najwolniej pływających rekinów. Rekin polarny jest organizmem jajożyworodnym. Samica rodzi do 10 młodych. Młode po urodzeniu mierzą 30-38 cm. Cechuje go bardzo powolny wzrost. Podaje się że rocznie przyrasta o 0,5 do 1 cm. Rekin polarny żywi się kręgowcami (rybami, ptakami i ssakami), padliną oraz bezkręgowcami (mięczakami i skorupiakami). Dojrzałość płciową osiąga w wieku 150 lat. Prawdopodobnie nie atakuje ludzi ponieważ brak udokumentowanych doniesień o ataku na człowieka. Na liście IUCN jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT). W przeszłości rekiny polarne były nadmiernie poławiane dla mięsa i oleju z wątroby. Jego surowe mięso jest toksyczne, jednak po długotrwałej obróbce (między innymi suszeniu) traci toksyczne związki organiczne.