Sardynka europejska (Sardina pilchardus)

Występowanie

Sardynki europejskie zamieszkują północno-wschodni Atlantyk. Spotykane są w płytkich wodach południowego Bałtyku, Morza Północnego, wodach przybrzeżnych Wysp Brytyjskich, zachodniej Europy, w Morzu Adriatyckim, Egejskim i Czarnym oraz u wybrzeży Afryki północno-zachodniej.

Budowa zewnętrzna

Oczy duże, z powiekami tłuszczowymi. Szczęka dolna jest nieco wysunięta. Pokrywy skrzelowe bruzdowane. Głowa pozbawiona jest łusek, natomiast resztę ciała pokrywają duże, łatwo odpadające łuski. Ciało wydłużone o owalnym przekroju. Ubarwienie ciała srebrzyste. Grzbiet jest nieco ciemniejszy, niebieskawy bądź zielonkawy. Po bokach ciała ciągnie się niebieska smuga. Brak linii bocznej. Płetwa grzbietowa mała i krótka. Płetwy brzuszne rozpoczynają się na wysokości tylnej krawędzi płetwy grzbietowej. Płetwa odbytowa składa się z 17-18 promieni miękkich, z czego dwa ostatnie są wydłużone. Płetwa ogonowa głęboko wcięta.

Biologia

Przebywają w toni wodnej. Odbywają dobowe wędrówki pionowe. Zwykle spotykane od 25 m do 100 km od brzegu. Żyją w ławicach. W dzień pozostają bliżej dnia, w nocy zaś przy powierzchni. Sardynka do tarła przystępuje w zależności od rozmieszczenia, od wiosny do jesieni, w zimie, bądź przez cały rok. Samica składa około 50 tys. ziaren ikry. Złożona ikra swobodnie unosi się w toni wodnej. Średnica jaj wynosi 1,5 mm. Wylęg następuje po kilku, 2-4 dniach. Larwa po wykluciu mierzy ok. 4 mm. Dojrzałość płciową osiąga w trzecim roku życia, przy długości ciała 19 cm. Żyje do 15 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Pożywia się planktonem, a także ikrą oraz larwami innych ryb.