Sumik karłowaty (Ameiurus nebulosus)
![See page for author [Public domain], via Wikimedia Commons](https://www.ekologia.pl/wp-content/uploads/2023/03/Katzenwels_max.jpg)
Występowanie
Pierwotny zasięg występowania sumika karłowatego obejmuje Wielkie Jeziora i ich dopływy oraz zlewisko Missouri w Ameryce Północnej. W XVIII w. sprowadzono go do Europy. Obecnie spotykany na wielu stanowiskach na niemalże całym kontynencie. Lokalnie występuje bardzo licznie.
Budowa zewnętrzna
Biologia
Sumik karłowaty zamieszkuje głównie wody stojące – jeziora, stawy, starorzecza oraz wolno płynące rzeki. Preferuje miejsca płytkie z mulistym dnem. Do rozrodu przystępuje przy temperaturze wody 20-23 stopniach Celsjusza. Zarówno samce jak i samice budują gniazdo, następnie go strzegą i opiekują się młodymi. Jaja składane są do gniazda w roślinności, piasku lub żwirze. Samica składa ponad 2 tys. ziaren ikry. Średnica jaj wynosi 2 mm. Wylęg następuje po upływie 6 do 9 dni. Larwy po wykluciu mierzą 6 mm. Dojrzałość płciową osiąga między drugim, a trzecim rokiem życia (przy długości ciała 20 cm). Samice uzyskują dojrzałość rok później niż samce. Żywi się planktonem, larwami owadów, pierścienicami, skorupiakami, mięczakami oraz narybkiem. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Żyje do 9 lat. Sumik karłowaty reprezentowany jest przez dwa podgatunki.