Wilk leśny (Canis lupus nubilus)

Wilk leśny to podgatunek wilka szarego. Występuje naturalnie w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. Jest jednym z pięciu podgatunków wilka w Ameryce Północnej (w Eurazji wyróżnia się ich dwanaście).

Występowanie

Dawniej zasięg występowania wilka leśnego obejmował całe Stany Zjednoczone i południowe części Kanady. Stopniowe zmniejszanie się naturalnej populacji sprawiło jednak, że obecnie wilki leśne można spotkać tylko na Alasce, w południowych częściach Gór Skalistych, w okolicy Wielkich Jezior oraz w parkach narodowych w Kanadzie. Od 1926 roku uznawano ten gatunek za wymarły w Stanach Zjednoczonych, ale w ostatnich latach pojawiły się doniesienia o wilkach leśnych żyjących w Minnesocie, Wisconsin i Michigan. W Stanach Zjednoczonych ten podgatunek jest objęty ścisłą ochroną, liczebność wszystkich osobników wynosi około 2500 wilków, ale stopniowo wzrasta. Populacja jest stabilna w Kanadzie w prowincjach Saskatchewan, Manitoba, Ontario i Quebek, w każdym siedlisku wynosi powyżej 4500 osobników, W Kolumbii Brytyjskiej zezwolono nawet na polowania na wilki leśne, ich populacja na tym terenie wynosi ponad 8000 tysięcy. Wilki zajmują siedliska pozostawione w naturalnym stanie, z niezbyt przekształconymi ekosystemami i niewielkim stopniem urbanizacji. Najczęściej można je spotkać na terenach gęsto zalesionych i górskich. Zasięg występowania jest ograniczony do 75-12 stopni szerokości geograficznej północnej.

Wygląd

Wilk leśny to duże zwierzę drapieżne z rodziny psowatych. Wygląd znacznie różni się między odmianami wilków i w dużej mierze zależy od zajmowanego siedliska. Dymorfizm płciowy nie jest wyraźny, chociaż samice są drobniejsze i lżejsze od samców. Nie ma dokładnych danych odnośnie wilka leśnego, ale w literaturze określono przeciętne wymiary gatunkowe. Masa ciała samców zazwyczaj mieści się w zakresie 40-50 kg, a samic 30-40 kg. Długość ciała to około 105-140 cm dla samców i 97-124 cm dla samic. Wilki mają dość długie, puszyste ogony, długości około 30-60 cm. Wilki są raczej smukłe, choć bardzo muskularne, mają wydłużony tułów i wysokie kończyny. Na głowie widoczne są średniej wielkości, postawione do góry uszy, zaokrąglone na końcach. Okrągłe oczy skierowane do przodu mają żółtą do jasno-brązowej tęczówkę. Pysk jest wydłużony i zakończony nagim, wilgotnym nosem. Wargi są bardzo ciemne, czasem zupełnie czarne. Kończyny przednie mają po pięć palców, a tylne po cztery. Wilki są palcochodne. Mają dość długie, tępe pazury, które wykorzystują do drapania, kopania w ziemi i przytrzymywania zdobyczy. Wilki są pokryte dość długim, gęstym futrem. U wilka leśnego przyjmuje ono kolory od szarego i czarnego po czerwonawe i płowo-żółte zabarwienie. Wierzchnia pokrywa ciała jest szara, włosy na pysku, brzuchu i kończynach są jaśniejsze. Raz w roku, na wiosnę, wilki przechodzą przez proces linienia. Wymieniają wtedy grube i gęste futro zimowe na nieco lżejszą okrywę wiosenno–letnią.

Biologia

Wilki leśne są zwierzętami socjalnymi i terytorialnymi. Funkcjonują w stadach, zwanych zwyczajowo watahami. Każda wataha ma wyraźnie wykształconą hierarchię, składa się od kilku do kilkunastu osobników. W każdym stadzie przewodzi dominująca, rozmnażająca się para osobników alfa. Co roku wydaje ona jednej miot, w którym jest zazwyczaj 5-6 młodych. Para alfa nie dopuszcza pozostałych członków stada do rozrodu. Młode usamodzielniają się najwcześniej po 10 miesiącach, choć czasem pozostają z rodzicami nawet przez dwa lata. Wilki komunikują się za pomocą sygnałów wizualnych, dźwiękowych i zapachowych. Zaznaczają terytorium swojego stada za pomocą moczu, kału lub drapiąc ziemię przy granicy obszaru (pozwala to na pozostawienie wydzieliny z gruczołów zapachowych zlokalizowanych między palcami). Stosują także sygnały dźwiękowe – głośno wyją, by zakomunikować swoją obecność. Wycie wilka potrafi nieść się na odległość nawet 16 km. Wilki żyją w naturze średnio 4-5 lat, choć obserwowano również rekordowe osobniki przeżywające ponad 10 lat.

Odżywianie

Wilki leśne są drapieżnikami. Polują głównie na parzystokopytne mulaki białoogonowe i łosie. Gdy brakuje większej zdobyczy, uzupełniają dietę także ptakami i mniejszymi ssakami jak bobry czy zające.