Żarłacz biały (Carcharodon carcharias)

Występowanie

Zasięg występowania żarłacza białego obejmuje niemal wszystkie wody morskie między 60 równoleżnikiem północnym, a 60 południowym. Najczęściej spotykany jest u wybrzeży Ameryki Północnej, zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej, w pobliżu południowej Aryki, Australii, Nowej Zelandii i wschodniej Azji. Nieco rzadziej notowany w strefie równikowej. Prawdopodobnie odbywa długie wędrówki.

Budowa zewnętrzna

Pysk żarłacza białego jest tępo, stożkowato zakończony. Otwór gębowy szeroki. Zęby duże, trójkątne, o ostrych krawędziach. Oczy małe, czarne. Tryskawka niewielka. Ciało wrzecionowate. Strona grzbietowa ołowianoszara. Boki ciała jaśniejsze. Spód biały. Pięć par szczelin skrzelowych. Dwie płetwy grzbietowe, pierwsza duża, trójkątna, druga wyraźnie mniejsza. Płetwy te są mocno od siebie oddzielone. Płetwy piersiowe duże i sierpowate. Płetwa odbytowa mała. Płetwa ogonowa półksiężycowata, asymetryczna. Na trzonie ogona widoczny kil. Samice są większe od samców.

Biologia

Żarłacz biały notowany był na głębokościach nawet do około 1800 m. Zwykle jednak zamieszkuje górne partie wód w strefie przybrzeżnej kontynentów i wysp. Spotykany częściej w miejscach występowania swoich ofiar (głównie dużych ssaków morskich). Zwykle przebywa pojedynczo lub w parach, rzadziej w skupiskach. Organizm jajożyworodny. Do rozrodu przystępuje co dwa-trzy lata. Ciąża trwa prawdopodobnie 12-18 miesięcy. Samica rodzi od 7 do 14 młodych. Dojrzałość płciową osiąga między 9 (samce) a 14 (samice) rokiem życia, przy rozmiarze ciała 450-500 cm. Maksymalnie żyje do ponad 40 lat. Ekstensywnie poławiany na części ciała, jak również dla sportu. Jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (kategoria VU na liście IUCN). Ryba drapieżna. Żywi się zarówno kręgowcami (ssakami, rybami, gadami, ptakami) jak i bezkręgowcami (mięczakami, skorupiakami). Swoje ofiary potrafi lokalizować za pomocą m.in. zmysłu węchu.